Ҳатто агар ҳамаи ҳукуматҳои Ғарб ва мамолики онҳо дар ҷаҳони Ислом Ҳизб-ут-Таҳрирро мамнӯъ кунанд ҳам, ин ҳизб бо хости Аллоҳ Хилофатро таъсис медиҳад ва низоми ҷаҳонии ғарбиро аз байн мебарад.
Баёнияи матбуотӣ
Машҳуртарин рӯзномаи инглисизабони Покистон “Ал-Фаҷр” дар бораи мамнӯъияти Ҳизб-ут-таҳрир дар Бритониё хабареро таҳти унвони “Бритониё Ҳизб-ут-Таҳрирро ҳамчун як гурӯҳи террористӣ мамнӯъ кард”, — нашр кардааст. Ин хабар дар шабакаҳои иҷтимоӣ ва доираҳои бонуфуз баҳсу мунозираҳоро ба бор овард. Аз ин рӯ, Ҳизб-ут-Таҳрир дар Покистон таваҷҷуҳи афродеро, ки дар ин кишвар қудрат ва тавоноӣ доранд, ба далелҳои зерин ҷалб мекунад:
1 — Бритониё, ки ба истилоҳ «модари демократия» ва «гаҳвораи озодиҳои либералӣ» мебошад, ҳизби сиёсӣ-исломӣ ва ҷаҳонии Ҳизб-ут-Таҳрирро мамнӯъ кардааст. Ҳамин тариқ, Бритониё тамоми даъвоҳои худро ба озодии баён дар қароргоҳи ҳукумати худ дар Лондон дафн кард. Ин тасмим барои мутафаккирон ва нозирони сиёсии ғарбӣ ҳайратовар буд. Ҳизб-ут-Таҳрир дар тӯли беш аз ҳафтод сол бо фаъолияти мабдаъӣ ва бидуни зӯроварӣ маъруф гаштааст. Инро теъдоди зиёди марказҳои таҳлилии маъруфи ҷаҳон, ҳукуматҳо, созмонҳои ҳуқуқи башар, додгоҳҳо ва расонаҳо ин далелро садҳо бор тасдиқ кардаанд. Ба ин беш аз шаш таҳқиқоте, ки худи ҳукумати Бритониё анҷом додааст, низ шаҳодат медиҳад. Ин мамнӯъ чунон ки ҳамеша услуби сиёсатмадорони маккоронаи бритониёӣ буд, ангезаи софи сиёсӣ дорад, аммо он ягон сабабҳои қонунгузорӣ ё заминаи ахлоқӣ надорад.
2 – Чунин манъкунӣ нишон медиҳад, ки Ҳизб-ут-Таҳрир ҷаҳони ғарбиро маҷбур кардааст, то шикасти худро дар сатҳи ақидавӣ ва сиёсӣ эътироф кунад. Ғарб нишон дод, ки озодии баён танҳо ба шарте мумкин аст, ки мусулмонон ба низоми ноодилонаи Ғарб мухолифат накунанд. Ин мамнӯъ инчунин дурӯғ будани бартарии мабдаъии фарҳанги ғарбиро фош сохт. Қаблан ҷаҳони Ғарб ба ҳамаи ҳизбҳои пайрави мабдаъҳои дигар, хоҳ коммунистӣ ва хоҳ сотсиалистӣ, озодии баён медод, зеро Ғарб боварӣ дошт, ки фарҳанги Ғарб бо “бартарӣ”-и худ ҳама мабдаъҳои дигарро мағлуб месозад. Ғарбиҳо боварӣ доштанд, ки фарҳанги онҳо аз ҳар тараф ба шикасти мабдаъӣ ва таслимшавӣ маҷбур мекунад. Аммо Бритониё дар баробари андешаҳои ҳақиқӣ, қавӣ ва боварибахши Ислом, ба ҷуз мамнӯъ, сензура ва саркӯб роҳи дигаре наёфт. Ба ҳар ҳол, ҳукумати Бритониё, ки дар моҳи раҷаби 1342 ҳиҷрӣ/ марти соли 1924 Хилофатро ҳамроҳ бо гумоштаҳои арабу турк хароб карда буд, ба зудӣ бо минҳоҷи нубувват шоҳиди бозгашти Хилофат мешаванд, ки ба онҳо посухи шоистае нишон медиҳад.
3 — Ҳизб-ут-Таҳрир ҳамчунон бо устуворӣ аз артиши мусулмонон барои озод кардани сарзамини мубораки Фаластин даъват мекунад ва ҳеҷ маҳдудияту мамнӯъият наметавонад ба ин даъват халал расонад. Ҳизб-ут-Таҳрир низ бо ҳамон нерӯ муборизаро идома медиҳад. Қаблан Бритониё бори аввал манъи фаъолияти Ҳизб-ут-Таҳрирро ҷорӣ карда буд. Зиёда аз ҳафтод сол пеш генерал-лейтенанти бритониёӣ Ҷон Багот Глубб, ки дар ҷаҳони араб бо лақаби Глубб Пошо, раиси ситоди артиши Урдун маъруф буд, фаъолияти Ҳизб-ут-Таҳрирро дар Урдун манъ карда буд. Аммо, сарфи назар аз мамнӯъияти саривақтӣ ва мамнӯъиятҳои баъдӣ аз ҷониби агентҳои ғарбӣ дар ҷаҳони Ислом, Ҳизб-ут-Таҳрир фаъолияти худро дар зиёда аз чиҳил кишвари мусалмонӣ густариш дод ва ба бузургтарин ҳизби сиёсии ҷаҳони Ислом табдил ёфт. Ҳизб-ут-Таҳрир шабу рӯз барои бедор кардани нерӯҳои мусаллаҳи мусулмон, аз ҷумла нерӯҳои Покистон, Туркия, Урдун ва Миср барои расонидани кӯмаки Нусрат ба Ғазза ва Фаластин талош мекунад. Ин дар ҳолест, ки фаъолияти Ҳизб-ут-Таҳрир аз ҷониби бисёре аз агентҳои ғарбӣ дар ҷаҳони Ислом кайҳо боз мамнӯъ шудааст.
Пас, манъи дигар ба ҳеҷ ваҷҳ ба фаъолияти мо таъсир намерасонад. Аъзоёни Ҳизб-ут-Таҳрир пас аз даҳсолаҳои кор дар даҳҳо кишвар хуб медонанд, ки ҳарчанд дарҳо дар роҳи даъват баста шаванд ҳам, Аллоҳи бузург ҳамеша дарҳои наву беҳтарро боз мекунад.
4 — Озодии сухан ҳарчанд яке аз рукнҳои андешаи дунявӣ мебошад, он дурӯғ аст. Ин мабдаъ барои озод шудан аз дин пайдо шуд. Мабдаъи дунявӣ силоҳи ғарбӣ барои таҳқири маконҳои муқаддас ва таҳрифи арзишҳои илоҳӣ мебошад. Дар баробари ин, наметавонад ҳокимонро ба ҷавобгарӣ кашад ва ҷомеаро аз ақидаҳои нодурусту гуноҳ ҳифз кунад, ки ин аз манъи Ҳизб низ маълум аст. Муборизаи асосии сиёсиву фикрӣ дар Ислом, ин даъват кардан ба маъруф ва наҳй аз мункарҳост ва ин вазифаи бузург мебошад. Маҳз ҳамин барои муборизаи Ҳизб асоси шаръӣ мебошад. Вай ба воҷибияти муқовимат бо куфр, беадолатӣ ва дурӯғгӯй заминаи шаръӣ гузошт. Ва ҳеҷ гуна маҳдудият ё назорат ин масъулиятро бекор намекунад. Аз тарси золимон аз ин масъулият даст кашидан қобили қабул нест. Мубориза дар ин роҳ аҷр ва мукофоти калон дорад. Ин вазифаест, ки бо он сухани ҳақ дар назди ҳокимони золим баланд мешавад. Расули Аллоҳ (с) фармуданд:
أَفْضَلُ الْجِهَادِ كَلِمَةُ عَدْلٍ عِنْدَ سُلْطَانٍ جَائِرٍ
«Беҳтарин ҷиҳод сухани одилонаест, ки назди ҳокими золим гуфта мешавад» (Абу Довуд).
Аз ин рў, муборизаи Ҳизб то замоне идома меёбад, ки тахтҳои малайҳои ғарбӣ дар олами Ислом ба ларза омада аз по меафтанд ва дар миёни онҳо тахти подшоҳи Урдун, ки тарбияи англисҳоро гирифтааст, низ вуҷуд дорад.
Акнун мо ба қувваҳои мусаллаҳи Покистон муроҷиат мекунем! Ғарб нафрати худро нисбат ба Ислом, Хилофат ва ҷиҳод ошкоро баён кардааст. Ҳизб-ут-Таҳрир ягона ҳизби сиёсии исломӣ мебошад ва он омода аст, ки Исломро ҳамчун алтернатива ба низоми ноодилонаи Ғарб амалӣ кунад. Дар ҳоли ҳозир дар ҷаҳон танҳо як ихтилофи ақидавӣ вуҷуд дорад — ҷанги Ислом ва куфр. Аммо роҳбарияти шумо дар ин ҷанг бо низоми сиёсии ғарбӣ муттаҳид шуда, ба кофирон вафодор аст. Мо наметавонем дар ин ҷанг пирӯз шавем, магар ин ки ин раҳбарияти хиёнаткорро аз байн бибаред ва ба Ҳизб-ут-Таҳрир нусрат бидиҳед, то ки он Хилофатро бо минҳоҷи нубувват барпо кунад. Танҳо дар он сурат шумо метавонед мусалмонони Ғаззаро аз чанголи яҳудиён раҳо кунед. Нусрати шумо барои бунёди Хилофат он чизест, ки Аллоҳ ба мусалмонон ваъда додааст ва он чизест, ки Паёмбар Муҳаммад (с.а.с.) онро пешгӯӣ кардаанд. Ё шумо вазифаҳоятонро ба ҷо меоваред ё Аллоҳ ба ҷои шумо дигаронро хоҳад овард. Барои сазовор шудан ба ин шарафи бузург чӣ халал мерасонад?
Аллоҳ таоло мегӯяд:
وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِ حَٰتِ لَيَيَ١ۡۡۡ ٱلۡأَرۡضِ كَمَا ٱسۡتَخۡلَفَ ٱلَّذذتِ ينَ مِن قَبۡلِهِمۡ وَلَيُمَكِّّنَنَّلَّۡ ي ٱرۡتَ ضَىٰ لَهُمۡ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّنۢ بَعۡدِ خَوۡفِهِمۡ أَمۡنىٰ لَهُمۡ ْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ٥٥
«Аллоҳ ба касоне аз шумо, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, ваъда додааст, ки онҳоро дар рӯи замин ҷонишин қарор медиҳад, ҳамон гуна, ки касонеро, ки пеш аз онҳо омадаанд, ҳоким қарор додааст. Албатта, ба онон имкон медиҳад, ки динашонро, ки бар онҳо писандида аст, ба ҷо оваранд ва бимашонро ба эминӣ иваз кунад. Маро мепарастанд ва чизеро шарики Ман намесозанд. Онон, ки пас аз ин имон намеоваранд, фосиқонанд» (24:55).
Дафтари иттилоотии Ҳизб-ут-Таҳрир дар Покистон
Душанбе, 10 раҷаб 1445 ҳиҷрӣ
№ 1445/30
