Тақиюддини Набҳонӣ — Шайхи асосгузор.
Ин олими барҷаста ва боистеъдод, асосгузори Ҳизби Таҳрир ибни Иброҳим ибни Мустафо ибни Исмоил ибни Юсуфи Набҳонӣ аз қабилаи Бану Набҳонӣ арабҳои бадавии Фаластин, ки ба деҳаи Аҷзами вилояти Сафади тобеи шаҳри Фаластин, ки дар шимоли шаҳри Хифа аст кӯчида омада, маскан гузидаанд.
Шайх соли 1332 ҳиҷрӣ — 1914 мелодӣ дар деҳаи Аъзам дар оилаи босавод ва парҳезгор ба дунё омадааст. Падараш Шайх Иброҳим мутахассиси улуми исломӣ ва ҳуқуқшинос буда, дар Вазорати маорифи Фаластин муаллими улуми Шариат буд. Модараш низ ба шарофати падари худ Шайх Юсуф зани таҳсилкардаи улумҳо Шаръӣ буд.
Дар «Луғати энсиклопедии шахсиятҳои барҷаста» омадааст, ки Шайх Юсуф — ин Юсуф ибни Исмоил ибни Ҳасан ибни Муҳаммад Набҳонӣ Шофеӣ буда, бо тахаллуси «Абӯ ал-Маҳосин» ҳамчун шоири маъруф (тарҷума аз арабӣ «падари корҳои нек») маъруф буд ва яке аз доварони барҷастаи замони худ буд. Вай мурофиаи судии масъалаи Ҷанин, аз парвандаҳои вилояти Наболсро мебурд. Ӯро ба Константинопол фиристоданд, то дар музофоти Кую Санҷак қозӣ таъин шавад, то парвандаҳои вилояти Мовсилро баррасӣ кунад.
Баъдан раиси дарбори Маҳкамат-ул-ҷазо дар Лазикия, сипас дар Қудс (Иерусалими имрӯза) ва Раиси додгоҳи Маҳкамат-ул-ҳукук дар Бейрут кор кардааст. Муаллифи чилу чор мақолаи илмӣ мебошад. Муҳите, ки Шайх Тақиюддин ба дунё омадааст, дар ташаккули шахсияти исломии ў нақши хосе дошт. Дар синни 13 сол ӯ Китоби Аллоҳ — Қуръонро пурра аз ёд кард. Шайх Набҳонӣ ба тақво ва парҳезгории бобои модариаш мафтун буд. Вай аз ӯ донишҳои муфиди зиёде гирифтааст ва ҳанӯз дар кӯдакӣ шуури амиқи сиёсӣ дошт, бахусус дар робита ба масъалаҳои сиёсии имрӯза, ки бобояш тавассути робитаи зич бо ходимони давлатии давлати Усмонӣ пайравӣ мекард. Шайх аз иштирок дар баҳсҳои фиқҳии бобояш Юсуф низ баҳра бурд. Бобояш дар рафти иштирокаш дар ин маҷлисҳои илмӣ истеъдод ва инкишофи аълои равонии уро пай бурда, ба ӯ рағбати калон пайдо кард ва қарор дод, ки бо ӯ шахсан аз наздик машғул шавад. Ӯ падарашро бовар кунонд, ки барои идомаи таҳсили шаръӣ Такюддинро ба Ал-Азҳар фиристодан лозим аст.
Дониш ва омӯзиши ӯ
Шайх Такюддин соли 1927 ба мактаби миёнаи назди Ал-Азҳар дохил шуд.
Дар ҳамон сол барномаи таълимиро паси сар карда, онро бо баҳои аъло хатм кард ва сипас ба факултаи Дорул-улум, ки он вақт ба Ал-Азҳар тааллуқ дошт, дохил шуд. Дар баробари ин дар маҳфилҳои илмии назди Ал-Азҳар, ки аз ҷониби он шайхҳо, ки бобояш нишон додаанд, ба мисли Шайх Муҳаммад ал-Ҳидар Ҳусайн (раҳматуллоҳи алайҳ) фаъолона ширкат дошт. Ин дар системаи таълимии кӯҳнаи ал-Азҳар иҷозат дода шуда буд. Шайх сохти кӯҳнаи Азҳарро бо Кохи илм пайваст, бо вуҷуди ин дар муносибати ҷиддӣ ва меҳнатдустии худ бартарӣ ва фарқият нишон медод. Инро ҳамсолон ва устодонаш пай бурда, дар ӯ муносибати амиқ, хулосаҳои боварибахш, тавоноии далелҳои ӯро дар ҷараёни баҳсу мунозираҳои идеологӣ, ки он вақт дар муассисаҳои илмии Қоҳира ва дигар шаҳрҳои бузурги мусулмонӣ ҷӯш мезаданд, мушоҳида мекарданд.
Шаҳодатномаҳое, ки Шайх Тақийюддин гирифтааст:
Шаҳодатномаи хатми “Саънавӣ” (мактаби марҳилаи дуюми Ал-Азҳар), Шаҳодатномаи истеъдод, Дипломи хатми факултаи забон ва адабиёти арабии Дорул-Улум, Иҷоза (диплом)-и Донишкадаи олии Додгоҳи Шариат, таҳти Ал-Азҳар. Шайх соли 1932 таҳсили худро дар Ал-Азҳар ба итмом расонида, соҳиби дипломи «Унвони илми Шариат» шуд.
Соҳаҳои фаъолияти Шайх
Шайх дар роҳи таълими Шариат то соли 1938 дар Вазорати маориф ба кор шурӯъ кард ва пас аз он ба кори Додгоҳи Шаръӣ гузашт. Нахуст дар вазифаи котиби аввали Додгоҳи марказии Ҳифа кор карда, баъд вазифаи мушовири қозӣ шуда, баъдан то соли 1948 Қозии додгоҳи Шариатии Рамулло таъин шуд. Дар давраи истилои Исроил вай маҷбур шуд, ки ба Шом равад. Сипас, дар ҳамон сол, яъне соли 1948 барои идомаи фаъолияти судӣ баргашт. Ӯ ба ҳайси Қозии Додгоҳи Шариатии Қудс (ҳоло Байтулмуқаддас) таъин шуда, баъд аз он ба вазифаи Раиси суди додгоҳи таҷдиди назар (суди апелятсионӣ) таъин шуд. Дар соли 1950 Шайх истеъфо дод ва то соли 1952 дар факултаи улуми шариат дар Уммон ба донишҷӯёни дараҷаи дуюм лексия мехонд. Дар партави дониши худ илмҳои зиёдеро пажӯҳиш карда, таълимоти ҳама илмҳоро васеъ дарк кардааст. Ӯ муҷтаҳиди мутлақ ва мутафаккири барҷаста буд.
Асарҳои хаттии ӯ:
- «Низоми Ислом»;
- «Гурӯҳбандии ҳизбӣ»;
- «Мафоҳими Ҳизби Таҳрир»;
- «Низоми иқтисодӣ дар Ислом»;
- «Низоми иҷтимоӣ дар Ислом»;
- «Низоми давлатдорӣ дар Ислом»;
- «Сарқонун»;
- «Лоиҳаи Сарқонун»;
- «Давлати Исломӣ»;
- «Шахсияи Исломӣ» дар се ҷилд;
- «Мафоҳими сиёсии Ҳизб-ут-Таҳрир»;
- «Ақидаҳои сиёсӣ»;
- «Муроҷиати оташин»;
- «Хилофат»;
- «Тафаккур»;
- «Зиракӣ»;
- «Нуқтае, ки он ҷо фиристода мешавад»;
- «Дохилшавӣ ба ҷомеа»;
- «Мусаллаҳшавии Миср»;
- «Шартномаҳои дутарафаи Сурия, Яман, Миср»;
- «Ҳалли муаммои Фаластин аз рӯи сенарияи Англо-америка»;
- «Назарияи вакууми сиёсӣ дар атрофи лоиҳаи Эйзенхауэр», инчунин ҳазорҳо варақаҳои идеологӣ, сиёсӣ ва иктисодӣ.
Ӯ ҳамчунин аз номи аъзоёни ҳизб якчанд китоб нашр кард, то ки онҳо ба осонӣ паҳн шаванд, зеро ҳукумат фурӯши китобҳои ӯро манъ карда буд. Аз ҷумлаи ин китобҳо:
- «Сиёсати идеалии иқтисодӣ»;
- «Инкоркунии марксизм-социализм»;
- «Суқути Хилофат»;
- «Қонунҳои далел»;
- «Конуни мурофиавии ҷиноятӣ»;
- «Қонунҳои намоз»;
- «Тафаккури Исломӣ».
Дар гузашта, пеш аз таъсиси ҳизб ӯ «Наҷоти Фаластин» ва «Нома ба арабҳоро» нашр карда буд.
Хусусиятҳо ва хислатҳои Шайх
Профессор Зоҳир Каҳҳол, Декани факултаи улуми исломӣ, ки аз рӯзи аввали омадани Шайх Такийюддин ба ин факулта доим бо ӯ ҳамроҳ буд, дар бораи ӯ сӯҳбат карда мегӯяд: «Ӯ як шахси мӯҳтарам, дақиқ, саховатманд, самимӣ ва нерӯманд буд. Ӯ ба мусибатҳое, ки дар натиҷаи ташкили Давлати Исроил дар қалби Уммат омада буд, ҳамеша месӯхт ва дард мекашид».
Шайх миёнақад, тануманд ва пурқувват буд. Вай метавонист ба хубӣ мубоҳиса анҷом диҳад ва бо далелҳои худ, ки ба ҷуз хомӯшӣ чизе боқӣ намемонд, бовар кунонад. Ӯ дар эътиқоди ҳақиқии худ устувор буд. Ӯ риши хурде дошт, ки бо мӯйҳои сафед оро дода шуда буд. Вай , бо суханҳои буррову таъсирбахш ва посухҳои боварибахш як шахсияти қавӣ буд. Шайх Набҳонӣ сарфи бефоида, заҳмати иштибоҳнок, нафси худ ва ҷудоӣ аз манфиатҳои Умматро дӯст намедошт. Вай эътиқод дошт, ки кор ба нафъи Уммат афзалтар аз дунболи манфиатҳои шахсӣ аст, ба гуфтаи Паёмбари Худо (с.а.в.): «Касе, ки ба кори мусулмонон парвое надорад, ӯ аз онҳо нест». Пайваста ин ҳадисро зикр карда далел меовард. Вай аз он таассуф мехӯрд, ки Имом Ғазолӣ, муаллифи китоби «ал-Иҳёю», дар замоне, ки салибдорон ба кишварҳои исломӣ ҳамла карданд, дар масҷид боқӣ монда, танҳо бо навиштани китобҳо қаноатманд шудааст.
Пайдоиши Ҳизб-ут-Таҳрир ва оғози фаъолият дар он
Шайх Тақийюддин ба таҳқиқи амиқ ва хаматарафаи ҳизбу ҳаракат ва созмонҳое, ки аз асри чоруми ҳиҷри таъсис ёфта буданд, шурӯъ намуд. Роҳҳо, ақидаҳо, сабабҳои паҳншавӣ ва нокомии онҳоро таҳқиқ мекард. Илҳом барои таҳқиқи ин ҳизбҳо ин буд, ки Шайх зарурати иттиҳоди исломиро эҳсос мекард, то барои бозгашти Хилофат кор кунад. Баъди барҳам додани он бо дасти Мустафо Камол Отатурки ҷинояткор, мусулмонон бо вуҷуди ҳастии ҳаракатҳои исломӣ, ки дар он замон амал мекарданд, натавонистанд онро баргардонанд. Аз ин рӯ, ӯ дар ибтидо кӯшиш кард, ки Умматро бо ғояи миллӣ ба рушду тараққӣ расонад ва инро дар ду асари хаттии худ «Паём ба арабҳо» ва «Наҷоти Фаластин», ки соли 1950 ба табъ расид, баён кардааст. Аммо ҳувияти миллии ӯ дар ин ду паём аз ақида, эътиқод ва паёми аслии Уммат, ки дар ин дунё Ислом аст, холӣ набуд. Ин аст тафовути ӯ аз дигар таблиғгарони миллатгароии араб, ки Умматро аз рисолаташ дур карда, ба паёмҳо, таълимот ва ақидаҳои бегона даъват мекарданд, ки хилофи таълимот, ахлоқ ва арзишҳои Ислом ҳастанд. Баъд Тақийюддин ин мавқеъро тарк карда, ба муҳокима ва шунидани ҳар он чизе, ки дар арса пешниҳод шуда буд, шурӯъ намуд. Бо вуҷуди ин, ҳеҷ чиз ӯро қонеъ карда наметавонист. Ҳамин ки дар додгоҳ корро сар кард, бо донишмандоне, ки дар Миср бо онҳо ошно буд, мулоқот намуд ва ба онҳо идеяи таъсиси ҳизби сиёсиро бар асоси Ислом барои эҳёи мусалмонон ва бозгардонидани шаъну бузургии онҳо пешниҳод кард. Бо ин мақсад ӯ ба шаҳрҳои гуногуни Фаластин сафар карда, андешаеро, ки дар зеҳнаш пухта расида буд, ба шахсиятҳои барҷаста, олимону мутафаккирони номдор пешкаш намуд. Ӯ форумҳои илмӣ ташкил карда, олимони шаҳрҳои гуногуни Фаластинро ҷамъ мекард. Дар рафти ҳамаи ин ӯ кӯшиш мекард, ки бо онҳо тариқати дурусти инкишофро муҳокима кунад. Дар бештари маворид ба ӯ лозим меомад, ки бо аъзои ҷамъиятҳои Исломӣ ва аҳзоби миллӣ ва ватандӯстӣ баҳсу мунозира мекард ва ба онҳо иштибоҳ будани ҳаракат ва беҳуда будани фаъолияташонро баён менамуд. Ӯ ҳамчунин дар хутбаҳояш ба як қатор мушкилоти сиёсӣ, ки ба муносибати рӯйдодҳои мазҳабӣ дар масҷидҳои «ал-Ақсо», «Иброҳим», «Халил» ва ғайра баргузор мешуд, дахолат кардааст. Вай дар нутқҳои худ режимҳои арабро маҳкум намуда, онҳоро аслиҳаи империализми Ғарб, ки барои дароз кардани мустамликадории худ дар мамлакатҳои мусулмон истифода мебаранд, номид. Нақшаҳои сиёсии давлатҳои Ғарбро ошкор намуда, ниятҳои онҳоро бар зидди Ислом ва мусулмонон фош мекард. Ӯ ба мусалмонон вазифаҳои онҳоро мефаҳмонид ва ба иттиҳоди ҳизбӣ бар асоси Ислом даъват мекард.
Сипас Шайх Тақийюддин номзадии худро дар интихоботи парлумонӣ пешниҳод кард. Аммо, аз сабаби мавқеъ ва фаъолияти сиёсӣ дар фаъолиятҳои ҷиддии таъсиси ҳизби сиёсии бар асоси Ақидаи Исломӣ ва риояи қатъии дини Ислом ва дахолати сохторҳои давлатӣ ба ин раванд натиҷаи интихобот ба нафъи ӯ набуд. Бо вуҷуди ин, фаъолияти сиёсии шайх қатъ нагардид ва азми ў суст нашуд. Мулоқот ва баҳсҳояшро то он даме, ки гурўҳи хурди уламоҳо ва қозиёни муътабар ва шахсиятҳои барҷастаи сиёсӣ ва идеологиро барои зарурати таъсиси ҳизби сиёсии бар пояи Ислом мутмаин сохтан, идома дод. Ӯ онҳоро ба маҳфилҳои ҳизбӣ ва фикрҳое, ки метавонад барои ин ҳизб бағоҷи тарбиявӣ бошад, шинос кард. Ба фикрҳои ӯ ин донишмандон розӣ гаштанд. Пас аз он фаъолияти сиёсии худро бо таъсиси ҳизби Ҳизби Таҳрир тоҷдор кард.
Вай кори ташкили ҳизбро дар шаҳри Ал-Қудс (ҳоло Байтулмуқаддас), дар Додгоҳи таҷдиди назари шариати маҳаллӣ кор мекард, оғоз кард. Вай бо чанд нафаре аз қабили Шайх Аҳмад ад-Давур аз Қалқилия, Намри Мисрӣ аз ал-Лодӣ, Довуд Ҳамдонӣ аз Ромаллоҳ, Шайх Абдулқадим Заллум аз шаҳри Халил, Одил ан-Набулсӣ, Ғаним Абдуҳ, Мунир Шуқайр, Шайх Асих Асад Бую дат-Тамимӣ ва дигарон вохӯриҳо мегузаронид. Дар аввал маҷлисҳои ин шахсони таъсисдиҳанда ба таври стихиявӣ (ҷамъшавии шахсони андешаҳои гуногундошта баҳри як баҳонаи муайян) ва бесарусомон мегузаштанд. Ин ҷамъомадҳо асосан дар Қудсу Халил дар пасманзари табодули афкор ва ҷалби чеҳраҳои нав баргузор мешуданд. Дар баҳсҳо фикрҳо дар мавзӯъҳои Исломӣ, ки ба рушди Уммат таъсир мерасонанд, тамаркуз мегашт. Вазъият то охири соли 1952, то даме, ки ин шахсон ба азхудкунии тобиши ҳизби сиёсӣ шурӯъ карданд, як хел монд. Санаи 19-уми ноябри соли 1952 панҷ нафар аъзои муассисони ҳизб ба Вазорати адлия ва корҳои дохилии Иордания барои гирифтани иҷозат барои таъсиси ҳизби сиёсӣ ҳуҷҷати таъсисӣ пешниҳод карданд. Аз ҷумла инҳо буданд:
1. Тақийюддин / роҳбари ҳизб
2. Довуди Ҳамдонӣ / муовини. сардорон ва котиби ташкилоти партиявй.
3. Ғаним Абдух/ хазинадор.
4. Одил Набулси/аъзо
5. Мунири Шукир / аъзо.
Он гоҳ ҳизб бо дастурҳои зарурии ҳуқуқие, ки дар кодекси созмони ҷамъиятии усмонӣ пешбинӣ шудааст, мувофақат кард. Вай Қудсро маркази худ қарор дод ва мувофиқи қонунгузорӣ ҷонибҳои расмиро огоҳ кард.
Ҳизб-ут-Таҳрир аз рӯзи шанбе, 27 -уми Ҷумъад ас соний 1372 ҳиҷрӣ 14 марти соли 1953 аз лаҳзаи пешниҳоди изҳороташ ба ҳукумат бо замимаи оинномааш ва интишори он дар рӯзномаи «Ас-Сариҳ» № 176 ҳизби қонунӣ гардид. 27 Ҷумад ас-сонӣ 1372 ҳиҷрӣ. (14.03.1953). Мувофиқи қонуни усмонӣ — амалигардондани ташкилотҳои ҷамъиятӣ, ҳизб ҳуқуқҳои қонунии пешбурди фаъолияти ҳизб ва тамоми фаъолияти ҳизбиро, ки дар оинномаи ҳизб пешбинӣ шудааст, ба ӯҳдаи худ гирифт.
Аммо ҳукумат он панҷ нафар ташкилкунандагонро даъват карда, бозпурсӣ намуд ва чаҳор нафари онҳоро ба ҳабс гирифт. Сипас 7 Раҷаби 1372 ҳиҷрӣ. (22.03.1953) Ҳукумат дар бораи ғайриқонунӣ будани Ҳизби Таҳрир фармон бароварда, ба аъзоҳои он гузаронидани ҳама гуна чорабиниҳо (яъне фаъолияти сиёсӣ)-ро манъ мекунад. Санаи 01.04.1953 фармон медиҳад, ки лавҳаи навиштаҷоти Ҳизби Таҳрир, ки дар даромадгоҳи офиси худ дар Қудс овехта шуда буд, бардошта шавад ва ин корро бо зӯрӣ анҷом медиҳад.
Аммо ин Шайх Тақийюддини Набҳониро рӯҳафтода накард. Вай собитқадамона пеш бурдани паёмеро, ки бо он ҳизбро таъсис дода буд, идома дод. Вақте ки Довуд Ҳамдонӣ ва Намр ал-Мисрӣ дар соли 1956 аз раҳбарияти ҳизб рафтанд, ба ҷои онҳо Шайх Абдулқадим Заллум ва Шайх Аҳмад ад-Давур омаданд. Ҳамин тавр, роҳбарии ҳизб аз ҳамин ду донишманди мӯҳтарам бо сарварии олими бузург Шайх Тақийюддини Набҳонӣ иборат буд. Бо лутфу марҳамати Парвардигор, ин раҳбарият бори даъватро бо масъулияти комил ва беҳтарин тарз бар дӯш гирифтанд.
Ҳизби Таҳрир аз майдони Ал-Ақсо марҳалаи маърифаткунонии мардумро дар мавриди эҳёи тарзи ҳаёти Исломӣ оғоз намуда, чунон фаъолияти густурда нишон дод. Ин мақомотро водор сохт, то барои манъи ташаккул, таҳким ва рушди он чораҳои шадид андешанд. Баъд аз ин, Набҳонӣ дар охири соли 1953 маҷбур шуд, ки як муддат мамлакатро тарк кунад. Аммо дубора ба ватан баргаштани ӯ манъ карда шуд. Дар моҳи октябри соли 1953 Набҳонӣ маҷбур шуд, ки ба Димишқ равад ва дар он ҷо ҳангоми расидан аз ҷониби мақомоти Сурия боздошт ва дар наздикии сарҳади Лубнон партофта шуд. Аммо ҳукуматдорони Лубнон ба қаламрави он дохил шуданро манъ карданд. Сипас шайх аз масъулони идораи пулиси минтақаи Водӣ Ҳарир талаб кард, ки ба ӯ иҷозат диҳанд, то бо нафаре, ки дар Лубнон ӯро мешиносад, занги телефонӣ кунад. Яке аз раҳбарони амниятии Лубнон ба ӯ иҷоза дод, ки занги телефонӣ кунад. Шайх Тақийюддин аз рафиқаш хоҳиш кард, ки бо муфтии Лубнон шайх Ҳасан ал-Аллой тамос гирад. Вақте ки ин овоза ба Шайх ал-Аллой расид, вай фавран бо мансабдорони баландпоя тамос гирифт ва талаб кард, ки вориди Шайх Набхонй ба Лубнон фавран иҷозат дода шавад. Дар акси ҳол, таҳдид кардааст, ки ин хабарро дар саросари кишвар, ки худро демократӣ меноманд ва вуруди як донишманди бузурги дини Исломро ба хоки онҳо манъ мекунад, паҳн хоҳад кард. Ҳукуматдорони Лубнон ғайр аз розӣ шудан ва итоат кардан ба талабҳои муфтӣ чорае надоштанд. Шайх Набҳонӣ аз ҳамон лаҳзае, ки ба Лубнон расид, ба паҳн кардани ақидаҳои худ шурӯъ кард ва бидуни ҳеҷ мамониат ва таъқиб озодона кори худро идома дод. Аммо соли 1958 ҳукуматдорони Лубнон пас аз он ки барои онҳо хавфнок будани идеяҳои уро фаҳмиданд, ба «буридани кислород» шуруъ карданд. Шайх маҷбур шуд, ки пинҳонй аз Бейрут ба Триполи равад. Яке аз наздиктарин шариконаш, ки дар бораи ӯ ҳарф мезанад, мегӯяд: «Шайх бештари вақташро бо мутолиа, навиштан ва гӯш кардани ахбор дар радио сарф мекард, то паёмҳои пурқудрати сиёсии худро бинависад. Дар зиндагӣ худотарс, дар диду гуфтораш некӯкор буд. Ман ҳеҷ гоҳ нашунидаам, ки ӯ касеро дашном диҳад, таҳқир кунад ва ё маломат кунад, ба хусус даъватчиҳоеро, ки бо иҷтиҳодҳои худ даъват мекарданд».
Шайх — асосгузор Набҳонӣ ба ҷустуҷӯи ҳифозат (талаб-ун-нусра) дар Ироқ таваҷҷуҳи зиёд зоҳир мекард. Махсусан, барои ин чандин бор ба Ироқ сафар карда, ҳамроҳи Шайх Абдулқадими Заллум (Абу Юсуф) дар мулоқотҳои муҳим бо соҳибони нуфуз ва қудрат, ба мисли шодравон Абдуссаломи Ориф ва дигарон ширкат меварзид. Дар сафари охиринаш ӯ дар Ироқ боздошт ва зери шиканҷаи шадид қарор гирифт. Фақат дар бораи худаш гуфта буд, ки барои дору омадааст. Аз ӯ чизе нагирифта, ӯро дар ҳоли дасти фалаҷ ва аз шиканҷаҳои бераҳмонаю ваҳшиёна ҳангоми бозпурсӣ бемадор шуда, аз сарҳади Сурия аз кишвар ронданд. Аммо хушбахтона, ба лутфи Аллоҳ то он даме, ки аз хадамоти истихборотии Урдун маълумот додан, ки боздоштшуда Шайх Тақийюддини Набҳонӣ аст, ки аз тарафи пулиси Ироқ мавриди пайгард қарор гирифта буд, ӯро аз кишвар берун карданд.
Шайх (раҳимаҳуллоҳ) ҳизбро бар пояи устувор таъсис дод. Мақсад хеле наздик буд, аммо ҳама чиз мӯҳлати худро дорад. Дар оғози моҳи Муҳаррам, субҳи якшанбеи 11/12/1977 Уммати Исломӣ яке аз уламои барҷастаи худ, уқёнуси илм, маъруфтарин фақеҳи замони муосир, навовари афкори исломӣ дар асри бистум фақеҳ, муҷтаҳид ва олими бузург, асосгузор ва амири Ҳизби Таҳрир — Шайх Такюддин Набҳониро аз даст дод. Ӯро дар қабристони Ал-Авзаъи Бейрут ба хок супурданд. Шайх самараи коре, ки умри худро ба барпо намудани Хилофати Рошида бо минҳоҷи Паёмбар (с.а.в.) бахшида буд, нагирифта аз дунё рафт. Вай ин корро ба ихтиёри пайрав ва шарики худ, олими бузург Шайх Абдулқадим Заллум вогузоштааст. Бо вуҷуди он, ки шайх, (Аллоҳ раҳмат кунад), ба ҳадафи фаъолияти софдилона ва бефосилаи худ рафта нарасид, аммо туфайли талошҳояш ҳизберо ба олам равшан кард, ки садҳо ҳазор нафар фикрҳои онро паҳн ва миллионҳо нафар онро тарафдорӣ мекунанд. Аъзоёни он дар бисёр гӯшаю канорҳои ҷаҳон ва дар бисёр зиндонҳои атеистҳо ва золимону истибдодҳо паҳн шудаанд.
Профили Набҳонӣ дар вебсайти «Аль-Азхара»
Дар бораи ҳизби “Такыйюддин Набханий”
