Раҳбарони ҷаҳон дар рехтани хуни мусалмонон яҳудиёнро пуштибонӣ карданд
Хабарҳо: Президенти Амрико, конслери Олмон, сарвазирони Британиёву Италия ва раиси Комиссияи Аврупо дар алоҳидагӣ аз вуҷуди яҳудиён дидан карданд.
Ҳамчунин рӯзи сешанбеи 24 октябр раисиҷумҳури Фаронса Эммануэл Макрон аз вуҷуди яҳудӣ дидан кард; Ҳадафи сафар, ба гуфтаи Кохи Елисей, «изҳори ҳамбастагии комили Фаронса бо Исроил, ҷилавгирӣ аз авҷ гирифтани авзоъ дар минтақа, ёдоварӣ аз аҳамияти ҳифзи мардуми осоишта ва даъват ба эҳёи раванди сулҳ аст» («Al-Quds Al-Arabi»).
Шарҳ: Дар пайи амалҳои қаҳрамононаи гурӯҳи муҷоҳидин дар навори Ғазза бар зидди нирӯҳои ишғолгар, раҳбарони ҷаҳон ба сӯйи ниҳоди яҳудӣ равон шуданд. Онхо барои дастгирй кардани маорифи яҳудиҳо омадаанд ва изхор менамоянд, ки тайёранд онро бо воситаҳои гуногун барои зулм ба халқи Фаластин таъмин кунанд. Онҳо омаданд, то ба яҳудиён чароғи сабз диҳанд, то мусулмононро дар Ғазза бикушанд.
Дар ҳоле ки бештари кишварҳои ҷаҳон ҷонибдори қурбониёни ҷиноятҳои яҳудӣ шудаанд, амалан тамоми башарият ба мардуми мазлуми Фаластин изҳори ҳамдардӣ намуда, бо ташкили гирдиҳамоӣ ва эътирозҳои густурда дар пойтахтҳои мухталифи ҷаҳон, бо вуҷуди мамнӯъияти мақомот дар ҳимояти ҷониби Фаластин шуданд, дар баробари ин мавқеъи ғайридипломатикии раҳбарон боис мешавад, ки таҳлилгарони сиёсӣ ба самимият ва салоҳияти онҳо шубҳа пайдо кунанд! Саволе ба миён меояд: чӣ ин роҳбаронро водор мекунад, ки афкори ҷомеаи кишварҳояшонро нодида гиранд ва ошкоро ба пуштибонӣ аз як сохтори ҷиноии яҳудӣ исрор кунанд? Посух ба ин суол ба далели надоштани маълумоти кофӣ ва изҳороти мустақим мушкил аст, аммо дар паси ин мавқеъҳо паёмадҳо вуҷуд доранд. Ҳамин тариқ, инҳоро метавон қайд кард:
Набояд гумон кард, ки макри кофирон имкон медиҳад, ки вазъиятро аз ҳар тараф пӯшонанд, дар асл ин тавр нест. Шайтон ба ин пешвоён васваса мекунад, ки бар зидди мусалмонон найранг бикунанд, вале мо медонем, ки дасисаҳои ӯ заиф аст, чунон ки Худованди мутаъол фармудааст:
إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطَانِ كَانَ ضَعِيفاً
“Дар ҳақиқат макрҳои шайтон заиф аст” (4:76)
Аммо найрангҳои Иблисро набояд нодида гирифт, зеро ӯ тавонист бобои мо Одам (р)-ро фиреб дода, ӯро аз биҳишт берун кунад. Ӯ мардумро гумроҳ мекунад ва то Рӯзи Қиёмат бар муқобили бандагони холиси Худо макр мекунад, то ки нофармонӣ кунанд ва аз паи нафсҳои худ гарданд. Ин далел, ки ин пешвоён бо вуҷуди манфиатҳои мухталифи худ ба ҳам омадаанд, аз он шаҳодат медиҳад, ки ҳамаи онҳо манфиатҳои муштарак доранд, он ба ҳама манфиат меорад ё тарсе доранд, ки метавонад ба ҳама зарар расонад. Аммо аз сабаби муҳим будани масъала дар ин бора ошкоро ҳарф зада наметавонанд, зеро танҳо зикри андаки он кӯшишҳои онҳоро аз байн мебарад. Ин аст он чизе, ки онҳоро водор кардааст, ки аз мардуми худ ва тамоми ҷаҳон, аз ҷумла аз мардуми мусалмон рӯй гардонанд. Ин пешвоёни ҷаҳонӣ принсипҳои демократии худро поймол кардаанд, ки аз рўи он ҳукумат аз номи мардум ва аз рўи хости онҳо сурат мегирад, дар он ҷо ҳукумат бояд ҳатто бо дурўғу фиреб мардумашро хушнуд созад. Онҳо ин принсипҳоро ба эътибор нагирифта, ҳатто ба дипломатия ва хушомадгуӣ роҳ надоданд. Тааҷҷубовар аст, ки онҳо сабабҳои аз иродаи халқҳо ва хиссиёти онҳоро надонистани худро ошкор намекунанд. Ба истилоҳ «пешвоён» нақзи арзишҳои инсониро, ки мегӯянд, ҳимоя мекунанд, нодида мегиранд. Аз ин бармеояд, ки бояд ягон вазъияти чиддй бошад, ки онҳоро водор кардааст, ки чунин мавқеи танқидиро ишғол кунанд.
Ин мавқеъ аз он шаҳодат медиҳад: раҳбарони мустамликадор мутмаинанд, ки режимҳои кишварҳои мусалмонӣ нақши ифлосеро, ки барои онҳо гузошта шуда буданд, иҷро хоҳанд кард. Режимҳои лӯхтак тарҳрезӣ шудаанд, ки низоми ғарбиро ҳифз кунанд ва нагузоранд, ки Уммат муттаҳид шавад ва бар зидди он саркашӣ кунад, ин режимҳо ҳамчун як ҷаллод амал мекунанд ва мардумро бо қамчин таҳдид менамоянд. Воқеан, ин режимҳо дар иҷрои нақш ва эҷоди усулҳои мухталифи саркӯбкунӣ, дар баробари дастрасӣ ба манобеъи молӣ, фаннӣ, иттилоъотӣ ва иктишофӣ таҷрибаҳои зиёд доранд.
Тамаркузи нирӯҳои амрикоӣ ва бритониёӣ дар соҳилҳои кишварҳои мусалмоннишин дар минтақа нишон медиҳад, ки қудратҳои ғарбӣ ба тавоноии ин режимҳо дар назорат бар табъи кӯчаву хиёбонҳои пойтахтҳои кишварҳои мусалмонӣ, ба монанди Қоҳира, Аммон, Истамбул ва ғайра мутмаин нестанд, барои хамин онхо барои пешгирй кардани исёни эхтимолӣ ин чораҳоро диданд. Ин ҳам тасдиқ мекунад, ки раҳбарони ҷаҳон медонанд, ки мавқеъи режимҳо аз мардум ҷудо буда, ҷуз акси садои мавзеъҳои Ғарб нестанд, дар ҳоле ки тамоми Уммат ба ранҷу азоби қисми алоҳидаи он посух медиҳад.
Мусулмонон бояд эътимоди худро ба худашон, дини худашон ва умматашон тақвият бахшанд ва аз ҳокимон ва низомҳое, ки бар манофеъи онҳо нестанд, даст кашанд. Мусулмонон бояд дарк кунанд, ки онҳо бозигарони арзанда ҳастанд, ки дар арсаи байналмилалӣ мавриди ҳисоб қарор мегиранд; ба ин бозигарон имкони задани зарбаи ҷаримавӣ ба ҳадаф дода шудан танҳо масъалаи вақт аст.
Уммат бояд дар атрофи пешвоёни воқеии сиёсии байни худашон буда муттаҳид шавад, дар атрофи Ҳизб-ут-Таҳрир, ки воқеан манфиатҳои Уммат ва дини онро ифода мекунад, муттаҳид гардад. Уммат бо сарварии ӯ аз чанголи режимҳои лӯхтак раҳо хоҳад шуд ва ба фатҳи ҷаҳон ва паҳн кардани Ислом бармегардад. Бо изни Аллоҳ, ба зудӣ Уммат ба Ғарб, ба тарафдоронаш ва мавҷудияти ишғолгар дарси воқеӣ хоҳад дод, то онҳо маҷбуран васвасаҳои Иблисро тамоман фаромӯш кунанд.
وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ
«Бигӯ: «Амал кунед, ва Аллоҳ, Паёмбараш ва мӯъминон амалҳои шуморо мебинанд. Ба ҳузури Донои ниҳону ошкор ҳозир мешавед ва Ӯ ба шумо аз корҳое, ки кардаед, хабар медиҳад» (9:105).
Махсусан барои радиои Дафтари марказии иттилоотии Ҳизб-ут-Таҳрир
Билол Муҳоҷир, Покистон
11 Рабиус-сони 1445 ҳиҷрӣ.
