Онҳо ба ҷуз ранҷ додан ба шумо ҳеҷ зараре намерасонанд
بسم الله الرحمن الرحيم
لَن يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذًى ۖ وَإِن يُقَاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا يُنصَرُونَ
“Ба шумо ҷуз андак озор дигар осебе нарасонанд. Агар бо шумо ҳарб кунанд, пушт мегардонанд ва рӯй ба гурез раванд ва пирӯз нагарданд.” (3:111)
Ин яҳудиён аз замони қабилаҳои Бани Қайнуқо, Бани Қурайза ва Бани Назир ва сипас Хайбар тағйир наёфтаанд. Аз он вақт инҷониб онҳо барои мо чун одамони дурӯғгӯ, фиребгар, бадкирдор, фасодкор, тарсончак ва пастсифат машҳур ҳастанд. Аллоҳи мутаъол рост гуфтааст:
ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ مَا ثُقِفُوا إِلَّا بِحَبْلٍ مِّنَ اللَّهِ وَحَبْلٍ مِّنَ النَّاسِ
“Ҳар ҷо, ки бошанд, мӯҳри хори бар онҳо зада шуда аст, магар он ки дар амони Худо ва дар амони мардум бошанд” (3:112)
Онҳо аз химояти Аллох сарпечӣ карданд, зеро Исломро қабул накарданд, аз ин рӯ онҳо маҷбур шуданд, ки танҳо аз дигар халқҳои кишварҳои куфр ва аз ҳар гуна мунофиқу хоинони давлатҳои мусалмон паноҳ биҷӯянд!
Мусулмонон як — як ё гурӯҳ-гурӯҳ тамоми истеҳкомҳоро аз дасти яҳудиён забт мекунанд, бо мотоциклҳо ва ҳатто бо қадамҳо ҳаракат карда, танкҳо ва мошинҳои зиреҳпӯши яҳудиро аз худ мекунанд, онҳоро мағлуб месозанд ва асир мегиранд, гарчанде ки яҳудиён бо силоҳ ва тачхизот пурра чихозонида шудаанд. Мусулмонон бо аслиҳаи шахсии худ ба муқобили онҳо меҷанганд, онҳо бо ақлу қалби худ меҷанганд ва яҳудиёнро ба ақиб бармегардонанд! Мусулмонон наметарсанд, такбир мегӯянд ва кӯшиш мекунанд, ки ба асирӣ таслим нашаванд. Онҳо ба пирӯзӣ дар дунё ва ризои Аллоҳ дар рӯзи Қиёмат, ки баъд аз он боғҳои биҳишт онҳоро интизор аст, умедворанд! Бигузор бо мадади Аллох ва пирузии хар ду дунё сарбаланд бошанд!
وَأُخْرَىٰ تُحِبُّونَهَا ۖ نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ
“(Меояд) неъмате, ки дӯсташ медоред: нусратест (ёриест) аз ҷониби Аллоҳ ва пирӯзии наздик. Мӯъминонро хабари хуш бидеҳ.” (61:13)
Вақте ки ҳокимони кишварҳои мусалмониро дар пасманзари онҳо, бахусус кишварҳои паҳлӯи Фаластин бударо мебинӣ, дилат хун мешавад: онҳо мисли кару нобино рафтор мекунанд.
صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ
Каронанд, гунгонанд ва кӯранд! Онҳо (ба роҳи рост) бознамегарданд! (2:18)
Онҳо дар паҳлӯи Фаластин зиндагӣ ва ҳукмронӣ мекунанд, аммо гӯё ин сарзамини муқаддас бо мусулмононаш онҳоро мушавваш намекунад. Онҳо як навъ мавқеъи бетарафро ишғол карданӣ мешаванд, равандҳоро аз берун назорат мекунанд, гўё ин ба онҳо дахл надорад, гўё сухан дар бораи Ал-Ақсо — муқаддасоти саввуми Ислом ва қиблаи аввал намеравад! Ҳукмронии онҳо чӣ қадар нафратовар аст!
Чӣ аз онҳо меравад, агар аз марзҳо убур кунанд, аскарони худро ба Фаластин фиристанд ва ба мусулмонони ин сарзамин, ки бо силоҳи аз аслиҳаи яҳудиён ба дараҷаи пасттар аст, ҷангида истодаанд, кӯмак кунанд? Чӣ гуна лашкари мусулмон то ҳол дар казармаҳои худ беҷуръат нишаста, қариб дар ҳолати телевизиони мустақим тамошо мекунанд, ки бародарони онҳо дар Фаластин бо душмани умумӣ меҷанганд? Чӣ гуна онҳо метавонанд аз пуштибонии мусалмонони Фаластин, мусалмонони сарзамини муқаддас – сарзамине, ки Паёмбари Худо (с) аз он ба осмон (меъроҷ) баромадаанд, даст кашанд?
سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَىٰ بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ
“Пок аст он Худое, ки бандаи худро шабе аз масҷидулҳаром ба масҷидулақсо, ки гирдогирдашро баракат додаем, сайр дод, то баъзе аз оёти худро ба ӯ нишон диҳем, албатта! Ӯ шунавову биност!” (17:1)
Ҳокимони хоин ба лашкар фармон медиҳанд, ки казармаҳои худро тарк накунанд! Чӣ тавр сарбозон ба онҳо итоат карда метавонанд? Чӣ суд аст, ки ба пешвоёни худ итоъат кунанд ва дар назди яҳудиён, ки Аллоҳ бар онҳо хашм гирифтааст, расво шаванд? Маълум мешавад, ки яҳудихо хоки муқаддасро ишғол мекунанд ва ҳокимони мусалмон ба онҳо кӯмак мекунанд! Оё ба онҳо итоат кардан мумкин аст?
يَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ يَقُولُونَ يَا لَيْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولَا ٦٦ وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا ٦٧ رَبَّنَا آتِهِمْ ضِعْفَيْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا كَبِيرًا
“Рӯзе, ки чеҳраҳояшон дар оташи дӯзах дигаргун мешавад, [бо пушаймонӣ] мегӯянд: «Эй кош, аз Аллоҳ таоло ва Паёмбар итоат карда будем. [Онон баҳона меоваранд ва] мегӯянд: «Парвардигоро, мо аз раҳбарон ва бузургони худ итоат кардем ва онон [буданд], ки моро гумроҳ карданд. Парвардигоро! Азобашонро дучандон кун ва ба лаънати бузург [ва сахт] лаънат бифармо!”(33:66-68)
Бояд иқрор шуд, ки мусулмонони Фаластин ошкоро, яккаву танҳо бар зидди яхудиёни хуб мусаллаҳшуда меҷанганд, ба лашкари мусулмон бошад, фармон дода шудаст, ки дар казармаҳои худ нишинанд. Бинобар ин, бояд эътироф кард, ки пирӯзии воқеӣ ва комил бар яҳудиён дар Фаластин, пас аз ишғоли он аз тарафи яҳудиён танҳо замоне ба даст меояд, ки артиши мусулмонон аз тарафи як давлати холис сафарбар шуда, ба сарзамини муқаддас ворид шавад.
Ин маънои онро дорад, ки ҳамаи ин ҳокимони ночиз дар кишварҳоямон бо лутфи Аллоҳ, танҳо бо зуҳури Давлати Ислом – Хилофати Рошида аз байн хоҳанд рафт. Рузе бо изни Аллоҳ мо ба яҳудиён ҷанги ҳақиқиро нишон медиҳем ва ба ишғол хотима мебахшем! Расули Худо (с) дар ҳадисе, ки дар «Муснад»-и Аҳмад аз Ҳузайфа ривоят шудааст, фармудаанд:
…ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ
“Сипас, бо минҳоҷи Паёмбарӣ Хилофат мешавад”
Инчунин Имом Бухорӣ аз Абдуллоҳ ибни Умар (р) бароварданд, ки он кас фармудаанд:
سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ﷺ يَقُولُ: «تُقَاتِلُكُمْ الْيَهُودُ فَتُسَلَّطُونَ عَلَيْهِمْ ثُمَّ يَقُولُ الْحَجَرُ يَا مُسْلِمُ هَذَا يَهُودِيٌّ وَرَائِي فَاقْتُلْهُ»
«Аз Расули Худо (с) шунидам, ки фармуданд: «Шумо бо яҳудиён меҷангед ва онҳоро мағлуб мекунед. Он гоҳ санг мегуяд: Эй мусалмон! Ана, яҳудӣ дар паси ман! Ӯро бикуш!»
Вакте ки нусрати Аллоҳи Тавоно ва Бузургу Хаким расад, тамоми замин нурафкан мешавад!
Мо аз даргоҳи Худованд барои шаҳидон баландтарин боғҳои Фирдавс ва ба захмиён шифои комил мехоҳем! Аз Худованди мутаъол инчунин талаб мекунем, ки ҳокимон дар кишварҳои мусалмонӣ ва ҳомиёни онҳо дар созмонҳои гумроҳ муваффақ нашаванд. Умедворем, ки ягонтои онҳо натичахои чангро тахриф карда, галабаро ба маглубият, ноустувории маорифи яхудиро ба мустахкам шудани он ва пешравии ошкорро ба ақибнишинии ошкоро табдил дода наметавонад! Агар ҳама чиз дуруст анҷом дода шавад, он тавре мешавад, ки Худованди Мутаол фармудааст:
لَن يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذًى ۖ وَإِن يُقَاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا يُنصَرُونَ
“Ба шумо ҷуз андак озор дигар осебе нарасонанд. Агар бо шумо ҳарб кунанд, пушт мегардонанд ва рӯй ба гурез раванд ва пирӯз нагарданд.” (3:111)
Ҳизб — ут-Таҳрир
23 Рабиул-аввал 1445 ҳиҷрӣ.
