Хитоб аз Ал-Ақсо ба уламои ислом
Аллоҳи Таъолоро, ки Худро ба шумо муаррифӣ кардааст, тасбеҳ мегӯем. Шумо дар бораи беҳамтоии Ӯ маълумот пайдо кардед ва танҳо Ӯ метавонад фармон диҳад, боздорад ва идора кунад. Худованд шуморо дар ҳимояи дин ва ваҳйи худ қарор дод ва шумо мақоми вориси паёмбаронро гирифтед. Вазифаи шумо ин аст, ки дар назди Аллоҳи Мутаъол аз худотарстарин мардум бимонед, сухани рост гӯед ва ба хотири Аллоҳ аз касе натарсед.
Шаҳодат медиҳем, ки ҳеҷ маъбуде ба ҷуз Аллоҳ нест, Ӯ шарике надорад ва Муҳаммад банда ва фиристодаи ӯст. Бо ин шаҳодат садоқати худро ба Аллоҳу Расулаш (с) ва мусалмонон эълон менамоем, инчунин аз куфр ва кофирон, мунофиқиву мунофиқон, хиёнат ва хоинон даст мекашем. Дуруду салавотҳо бар Касе, ки ба ин дунё ба далели он фиристода шудааст.
Мо аз сарзамини муборак, макони интиқоли Паёмбари Худо (с), ки имрўз аз он ҷо душманӣ ва кина нисбат ба дини Худо аз ҳар ҷониб меояд, ба шумо хитоб мекунем. Шояд дар миёни шумо донишманди бузургворе ба мисли Изз ибни Абдуссаломро пайдо кунем, ки Миср ва лашкари онро барои ҷиҳод дар роҳи Худо барангехт ва сипас ҷанги Айни Ҷолут сурат гирифт ва муғулҳо шикаст хӯрда буданд.
Ба имони шумо чӣ рух дод?! Агар шумо ба хотири сафарбар кардани Уммати Исломӣ ва лашкари он ба ҷиҳод дар роҳи Худо вориди ҳаракат нашавед, пас чӣ нақше доред, боз чӣ коре мекунед?!
Мусалмонон имрӯз дар кӯчаву хиёбонҳо қарор доранд, пас барои сарнагун кардани режимҳои фосид, парчами ҷангро барафрохта, дар роҳи Аллоҳ ба ҷиход шурӯъ кунед!
Эй олимони Ал-Азҳар!
Қаблан Худованд сарбозони Мисрро гиромӣ дошт ва бо дасти онҳо Байтулмақдисро аз нопокиҳои салибдорон раҳо кард. Сипас, Худованд боз ба сипоҳиёни мисрӣ иззат ва шараф ато кард. Онҳо тавонистанд дар ҷанги бузург бар муғулҳо пирӯз гарданд. Аз Худованди мутаъол хоҳонем, ки ба ҷанговарони Миср бори дигар гиромӣ бахшад ва ҳамлаи онҳо ба сарзаминҳои шариф дарҳои пирӯзӣ, бузургӣ ва истиқлоли динро боз кунад, дараҷаи Ислом ва мусалмононро боло барад ва боиси ихроҷи касони ба хашми Аллоҳ гирифторшуда аз сарзаминҳои муқаддас гардад. Пас лашкари Мисрро барои ҷиҳод дар роҳи Худо бархезонед. Ин аст роҳи парҳезгорон!
Эй уламои мусулмон аз Ғарб то Шарқ!
Ҳокимони мусулмон дар гаравгони Амрико ва ҷаҳони Ғарб қарор доранд ва мо набояд аз онҳо хайре интизор шавем. Онҳо амнияти яҳудиён ва манфиатҳои Амрикоро ҳимоя мекунанд. Онҳо бо сабаби хорӣ ва паст будани худ — то ҳол мунтазири иҷозаи Амрико ва созмони саҳюнистӣ ҳастанд, то кумакҳои башардӯстонаеро, ки мусалмонон барои бародарони худ дар Ғазза ҷамъоварӣ кардаанд, бифиристанд. Оё касе, ки барои луқмаи нонеро фиристодан иҷозати душмани Умматро мунтазир мешавад, қодир аст, то ба ягон бузургӣ ва зиндагии шоиста расонад?!
Имрўз Уммати Исломӣ ба даъвати шумо ниёз дорад, то онро дастгирӣ кунад ва ба он боварӣ бахшад. Ба чунин муомила ниёз дорад, ки дар он суханони Худованди Мутаъол намоён мешавад:
اَلَّذ۪ينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ اِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ ا۪يمَانًاۗ وَقَالُوا حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَك۪يلُ
«Мардум ба онҳо гуфтанд: «Халқ бар зидди шумо ҷамъ омадаанд. Аз онҳо битарсед». Аммо ин кор имонашонро афзун кард ва онҳо гуфтанд: «Аллоҳ моро басанда аст ва ин вакил, валию сарпараст чӣ гуна аҷиб аст». (3:173)
يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مَا لَكُمْ اِذَا ق۪يلَ لَكُمُ انْفِرُوا ف۪ي سَب۪يلِ اللّٰهِ اثَّاقَلْتُمْ اِلَى الْاَرْضِۜ اَرَض۪يتُمْ بِالْحَيٰوةِ الدُّنْيَا مِنَ الْاٰخِرَةِۚ فَمَا مَتَاعُ الْحَيٰوةِ الدُّنْيَا فِي الْاٰخِرَةِ اِلَّا قَل۪يلٌ
«Эй касоне, ки имон овардаед! Чаро вақте шуморо ба ҷанг дар роҳи Аллоҳ даъват мекунанд, худро сахт ба замин меафканед? Оё ба ҷои зиндагии ухравӣ ба зиндагии дунё розӣ шудаед? Аммо лаззатҳои муваққатии дунё дар баробари охират ночиз аст» (9:38).
Эй олимони самиммӣ!
Шумо аз ҳар кас, дар бораи ҳукми ҷиҳод дар роҳи Аллоҳ баҳри озодии Байтул Мақдис, ёрӣ ба Ислом ва мусалмонон огоҳ ҳастед, пас чӣ чиз шуморо маҷбур месозад, ки сукут кунед?! Оё шумо аз ҳокимони гумошта метарсед?
اَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُٓوا اَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِاِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَؤُ۫كُمْ اَوَّلَ مَرَّةٍۜ اَتَخْشَوْنَهُمْۚ فَاللّٰهُ اَحَقُّ اَنْ تَخْشَوْهُ اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِن۪ينَ
“…агар имон оварда бошед, сазовортар аст, ки аз Худо битарседу бас.” (9:13)
Шумо хуб медонед, ки ҳокимони гумошта бо қонунҳои Аллоҳ ҳукм намекунанд. Онҳо ба фармони душманони Ислом итоат карда, Уммати исломиро маҷбур мекунанд, ки сахттарин навъҳои хориро бичашанд. Онҳо Уммат ва лашкари моро хор мекунанд. Ин сарҳадҳои ба таври сунъӣ дар байни кишварҳо кашидаи мустамликадорони кофир боиси парокандагии сафҳои мо мегардад. Шумо ба ин чӣ гуна муносибат мекунед? Ба хотири Аллох бигӯед чи кор мекунед?
Оё намебинед, ки изҳороти ҳокимони гумошта ва дархости онҳо барои ҳалли бунёди ду давлат ё татбиқи меъёрҳои байналмилалӣ хиёнат ба Аллоҳу Расулаш (с) ва мусалмонон мебошад?! Ин таъйид ва тасдиқи вуҷуди саҳюнистӣ дар сарзамини муборак аст! Пас, онҳо ва хиёнаташонро рад кунед!
Аҳолии Ғазза аз Уммати Исломӣ ягон намуди доруву ғизоро интизор нестанд. Сокинони сарзамини муборак ба бунёди ду давлат ва ба амал баровардани нормаҳои байналхалкй даъват намекунанд. Мардум дар бораи бархостани лашкари мусалмонон ва сафарбарии онҳо ба сӯи масҷиди Ал-Ақсо ҳарф мезананд. Халқ мехоҳад, ки садои ҳавопаймоҳои маҳвкунандаро бишнавад, то сионистхоро ба ларза андозад ва ягон ҷинояткорро беталаф намонад.
Эй олимони Ислом!
Имрӯза хуни рехташудаи мо, ҷисми пора-пораи кӯдакону занони мо — ин далелҳои мо дар назди Худованд бар зидди шумост, пас шумо низ дар Рӯзи Қиёмат далели худро омода кунед…
Мо шуморо даъват менамоем, ки фарзи бар шумо супурдашударо ба ҷо оваред — Уммати исломӣ ва лашкари онро барои барпо кардани Хилофат ва озодии Байтул Мақдис пуштибонӣ кунед. Агар Уммати исломиро баҳри истиқрори шариати Аллоҳ дар рӯи замин, инчунин аз байн бурдани марзҳои сунъӣ ва кушодани пеши ҷиҳод дар роҳи Аллоҳ бедор кунед, ба ваъдаи Аллоҳу Расулаш (с.а.с.), ки моро хушнуд мегардонад, муваффақ мешавед. Мавқеи олимони асил бояд ҳамин бошад ва онҳое, ки тарсончак ҳастанд ва беҳбудии дунёро талабиданд — ғазаби Аллоҳи Мутаъол, интизори онон аст, ки тамоми дунёро аз байн мебарад ва шумо бо рафтори худ ба Аллоҳ ҳеҷ гуна зиёне намерасонед.
Ва ниҳоят:
Таваккули мо ба Аллоҳ беканор аст, танхо Ӯ ба мо ғолибият мебахшад ва ёрӣ мерасонад. Мо ба нусрати Аллоҳи бузургу тавоно дилпур ва оромем, зеро пирузӣ танҳо дар дасти Аллоҳ аст ва Аллоҳ онро ба бандагони баргузидаи арзандаи худ ато мекунад. Ҳар кӣ мехоҳад, ки аз онҳо бошад, комёб мешавад, вале ҳар кӣ дар занҷири тарсуӣ бошад, ҳам дар дунё ва ҳам дар охират шикасту зиён мебинад. Душманони мо ҳарчанд тавоно ба назар мерасанд, аммо қувваи онҳо маҳдуд аст, аз ин рӯ, онҳо ба мо чизеро ифода накунанд, зеро мо ба Аллоҳ такя мекунем ва ба қуввае такя мекунем, ки ҳадду канор надорад — ин қуввати Аллоҳи бузург аст. Пас бигзор Амрико бо ҳавопаймоҳои худ биёяд, то саҳюнистҳои худро муҳофизат кунад, зеро ин ба ҳеҷ ваҷҳ ба онҳо кӯмак намекунад, вақте ваъдаи Худо фаро мерасад:
اِنْ اَحْسَنْتُمْ اَحْسَنْتُمْ لِاَنْفُسِكُمْ وَاِنْ اَسَأْتُمْ فَلَهَاۜ فَاِذَا جَٓاءَ وَعْدُ الْاٰخِرَةِ لِيَسُٓؤُ۫ا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ اَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْب۪يرًا
«Чун вақти ваъдаи охирин фаро расид, ба душманонатон иҷозат додем, ки чеҳраи шуморо андӯҳгин созанд ва ба масҷиди Байтулмуқаддас ҳамчунон, ки бори аввал вориди он буданд, дохил шаванд ва ҳар чизеро, ки ба дасти онҳо афтода буд, комилан нобуд созанд» (17:7).
Ин аст он чизе, ки Аллоҳ ва Расулаш (с) ба мо ваъда додаанд. Аллоҳ ва Расулаш (с) рост мегӯянд ва Аллоҳ барои нигаҳбонии мо кифоя аст.
Ё Аллоҳ! Он чиро, ки аз он хушнуд ҳастӣ, ба онҳо баён кардем. Худвандо! Аз он чӣ моро хушнуд мекунад, Ту низ моро огоҳӣ бидеҳ, ин пирӯзӣ ва барпои дин аст. Ҳамду ситоиш аз они Парвардигори ҷаҳониён.
Ҳизб — ут -Таҳрир
Сарзамини муборак — Фаластин
3 Раби ул-охира 1445 ҳиҷрӣ.
