بِسْـــمِ اللهِ الرَّحْمٰـــنِ الرَّحِيـــم
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Уммат шуморо даъват карда истодааст!
أَلَيْسَ مِنْكُمْ رَجُلٌ رَشِيد
“Оёмарди хирадманде дар миёни шумо нест?” (Ҳуд,78)
Аз таҷовузи яҳудиён, ки дар навори Ғазза ва дар соҳили Ғарби дарёи Урдун ва Лубнон одамон, пиронсолон, кӯдакон ва занонро ваҳшиёна ба қатл мерасонанд, дарахту сангҳоро несту нобуд мекунанд, тақрибан як моҳ сипарӣ шуд. Амалҳои онҳо аз ҳар гуна ифротӣ ва ҷиноят бештар мебошад… Аммо роҳбарон ҳанӯз хомӯш ва садоҳояшон намебарояд. Вақте сухан кунанд ҳам, дар бораи шаҳидон, захмиён ва ҷойҳои харобшуда маълумоти оморӣ медиҳанду халос!
صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ
“Онҳо каронанд, гунгҳоянд ва намешунаванд. Бо ин сабаб бо ақл дарнамеёбанд”. (2: 18)
Бидуни шак, он чизе, ки ин ҳокимон дар он қарор доранд, ба нобудшавӣ маҳкум аст ва ин аз онҳо бегона нест. Онҳо дар ихтиёри кишварҳои кофири мустамликадор қарор доранд, ҳар чӣ хоҳанд, мегӯянд ва ҳар чӣ хоҳанд, мекунанд… Онҳо дар тахтҳои худ часпида гирифтаанд, сарҳадро муқаддас медонанд, мегӯянд, ки амнияти миллияшон хати сурх аст ва намегузоранд, ки аз ин хат убур карда шавад, як будани кишварҳои мусалмононро фаромӯш карданд ва ҳатто агар онҳо дар дуртарин ё наздиктарин минтақаи ҷаҳон бошанд ҳам, чунон муносибат мекунанд, ки гӯё фаромӯш кардаанд.
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Наход хуни бародарҳоятон, ки дар Ғазза рехта мешавад, дар назди шумо қадр надошта бошад? Оё доду фарёди кӯдакон, гиряву нолаи занҳо, доду фарёди пиронсолон шуморо ба дастгирии онҳо водор намекунад?
وَإِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ
“Вале агар шуморо ба ёрӣ талабиданд, бояд ба ёриашон бархезед”. (Анфол, 72)
Оё оятҳои Аллоҳи мутаъол дар баробари яҳудиён ба мавқеъи шоиста гирифтан, шуморо водор намекунад?
قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُّؤْمِنِينَ
“Бо онҳо биҷангед. Худо ба дасти шумо азобашон мекунад ва хорашон месозад ва шуморо пирӯзӣ медиҳад ва дилҳои мӯъминонро шифо мебахшад”. (Тавба, 14)
Оё орзуи яке аз ду некиро надоред: шаъну шараф дар дунё, пирӯзӣ ва наҷот дар охират? Розигии Аллоҳ бошад аз ҳамаи инҳо бузургтар мебошад. Магар забон ва тани шумо инъикоси ин амри илоҳӣ нест?
قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ يُصِيبَكُمُ اللهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَيْدِينَا فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُون
“Бигӯ: ”Оё ҷуз яке аз он ду некӣ чизи дигареро барои мо интизорӣ доред? Вале мо мунтазирем, ки азоби Худо ё аз ҷониби ӯ ё ба дасти мо ба шумо бирасад. Пас шумо мунтазир бошед, мо низ бо шумо мунтазир мемонем”. (Тавба, 52)
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Оё итоати Аллоҳ беҳтар аст ё итоати ҳокимоне, ки бо Худову паёмбараш ҷанг мекунанд ва душманони Худову паёмбарашро ба дӯстӣ мегиранд? Магар итоати Аллоҳе, ки мефармояд:
يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا هَلْ اَدُلُّكُمْ عَلٰى تِجَارَةٍ تُنْج۪يكُمْ مِنْ عَذَابٍ اَل۪يمٍ ﴿١٠﴾
تُؤْمِنُونَ بِاللّٰهِ وَرَسُولِه۪ وَتُجَاهِدُونَ ف۪ي سَب۪يلِ اللّٰهِ بِاَمْوَالِكُمْ وَاَنْفُسِكُمْۜ ذٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ اِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَۙ ﴿١١﴾
يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَيُدْخِلْكُمْ جَنَّاتٍ تَجْر۪ي مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهَارُ وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً ف۪ي جَنَّاتِ عَدْنٍۜ ذٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظ۪يمُۙ ﴿١٢﴾
وَاُخْرٰى تُحِبُّونَهَاۜ نَصْرٌ مِنَ اللّٰهِ وَفَتْحٌ قَر۪يبٌۜ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِن۪ينَ ﴿١٣﴾
“Эй касоне, ки имон овардаед, оё шуморо ба тиҷорате, ки аз азоби дардовар раҳоиятон диҳад, роҳ бинамоям? Ба Худову паёмбараш имон биёваред ва дар роҳи Худо бо молу ҷони хеш ҷиҳод кунед. Ин барои шумо беҳтар аст, агар доно бошед. Гуноҳони шуморо меомурзад ва ба биҳиштҳое, ки дар дарунаш наҳрҳо ҷорист ва низ хонаҳое хушу покиза дар биҳиштҳои ҷовидон дохил мекунад. Ин пирӯзии бузургест. Ва неъмате дигар, ки дӯсташ медоред: нусратест аз ҷониби Худованд ва ба пирӯзии наздик мӯъминонро хабари хуш деҳ”. (Саф, 10-13) беҳтар нест?!
Ё итоат ба ҳокимоне, ки амнияти миллии худро аз Ғазза ва мардуми он бартарӣ медиҳанд, беҳтар аст? Агар ба ин ҳокимоне, ки бо кофирони мустамликадор дӯстӣ карда ва танҳо дар бораи тахтҳои худ андеша мекунанд, итоат кунед, аз онҳо дар дунё ва охират ба шумо фоидае нахоҳад шуд. Итоат ба онҳо дар рӯзи Қиёмат бар зарари шумо мегардад.
اِذْ تَبَرَّاَ الَّذ۪ينَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذ۪ينَ اتَّبَعُوا وَرَاَوُا الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْاَسْبَابُ ﴿١٦٦﴾
وَقَالَ الَّذ۪ينَ اتَّبَعُوا لَوْ اَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَتَبَرَّاَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّؤُ۫ا مِنَّاۜ كَذٰلِكَ يُر۪يهِمُ اللّٰهُ اَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَيْهِمْۜ وَمَا هُمْ بِخَارِج۪ينَ مِنَ النَّارِ۟ ﴿١٦٧﴾
“Он гоҳ, ки пешвоён азобро бингаранд, аз фармонбарони хеш безорӣ ҷӯянд ва пайванди миёни онҳо гусаста гардад. Ва он пайравон гӯянд: ”Кош бори дигар бозмегаштем, то он чунонки аз мо безорӣ ҷӯстанд, аз онҳо безорӣ меҷӯстем. Худованд кирдорҳояшонро инчунин мояи ҳасраташон менамояд ва онон аз оташ раҳоӣ наёбанд!” (Бақара, 166-167)
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Вуҷуди яҳудиён миллати ҷанговар нест, онҳо тарсончаканд, ба хорӣ ва фақр маҳкуманд… Шумо бо чашмони худ дидаед, ки гурӯҳи андаке аз бародарони шумо, ҷавонони мӯъмин ба онҳо зарбаи сахт заданд, ки аслиҳаи онҳо ба аслиҳаи яҳудиён баробар набуд ва яҳудиёне, ки гурехта тавонистанд барои муҳофизати ҷони худ дар ҳавопаймоҳо паноҳ бурданд.
لَنْ يَضُرُّوكُمْ اِلَّٓا اَذًىۜ وَاِنْ يُقَاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْاَدْبَارَ۠ ثُمَّ لَا يُنْصَرُونَ﴿١١١﴾ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ اَيْنَ مَا ثُقِفُٓوا اِلَّا بِحَبْلٍ مِنَ اللّٰهِ وَحَبْلٍ مِنَ النَّاسِ وَبَٓاؤُ۫ بِغَضَبٍ مِنَ اللّٰهِ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُۜ ذٰلِكَ بِاَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِاٰيَاتِ اللّٰهِ وَيَقْتُلُونَ الْاَنْبِيَٓاءَ بِغَيْرِ حَقٍّۜ ذٰلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ۠﴿١١٢﴾
“Ба шумо ҷуз андак озор дигар осебе нарасонанд. Агар бо шумо ҷанг кунанд, пушт кунанд ва рӯй ба гурез ниҳанд ва пирӯз нагарданд. Ҳар ҷо, ки бошанд, ҳамеша хорӣ бар онҳо зада шудааст, магар он ки дар амони (яъне, аҳд ва зиммаи) Худо ва дар амони мардум бошанд. Ва бо хашми Худо қарин шудаанд ва ҳамеша хориву бечорагӣ бар онҳо муқаррар шуд, зеро ба оёти Худо кофир шуданд ва паёмбаронро ба ноҳақ куштанд. Ва ин ба он сабаб буд, ки исён (нофармонӣ) варзиданд ва таҷовуз карданд”. (Оли Имрон, 111-112)
Оятҳои Аллоҳро ба ёд оред… Ҳадисҳои Расули Худоро ба ёд оред… Қаҳрамонии саҳобагони Расули Худоро ба ёд оред… Фидокориҳои ниёгони хешро ба ёд оред… Нидои занро ба ёд оред, ки гуфта буд: «Эй Мӯътасим, дар куҷоӣ!». «Посух чи шуд? Лаббай гӯён лашкарро ба озодкунии ин зан сафарбар кард»… Ҷанги Ҳиттин ва озодшавии Қуддус аз салибдоронро ба ёд оред… Айн Ҷолут ва нобудшавии тоторҳоро ба ёд оред… Султон Муҳаммади Фотеҳ ва фатҳшавии Қунстантинияро ба ёд оред… Бузургии Ислом ва ин ки уммати Ислом беҳтарин уммат аст, ба ёд оред.
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Барои муждае аз ҷониби Аллоҳ “зафар ва фатҳи наздик ба мӯъминон” барои амал кардан шитоб кунед… Ба ёрии Ғазза ва мардуми он рӯй оред… Агар ҳокимон ба шумо монеа шаванд, онҳоро дар хок дафн кунед. Барои дастгирии бародарони худ шитоб кунед ва он чи Аллоҳ фармудааст, ба ҷо оред.
وَلَا تَهِنُوا فِي ابْتِغَاءِ الْقَوْمِ إِن تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَمَا تَأْلَمُونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللَّهِ مَا لَا يَرْجُونَ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا
“Ва дар даст ёфтан ба он қавм (кофирон) сустӣ макунед. Агар шумо озор мебинед, онҳо низ чун шумо озор мебинанд, вале шумо аз Худо чизеро умед доред, ки онон умед надоранд. Ва Худо донову ҳаким аст!” (Нисо, 104)
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Бидуни шак медонед, ки Фаластин сарзамини муборак аст… Дар сарзамини мусулмонон ҳукмронии яҳудиён ҳаром аст. Дар он сарзамини исломӣ ҳалли ду давлат ҳаром аст. Ҳамон гуна ки Умари Форуқ он сарзамини исломиро фатҳ кард, хулафои рошидин ӯро ҳимоят карданд, Салоҳиддини Айюбӣ ӯро наҷот дод, халифа Абдулҳамид ӯро аз яҳудиён ҳифз кард ва боз чи тавре ки паёмбар Муҳаммад (с) фармудаанд:
لَتُقَاتِلُنَّ الْيَهُودَ فَلَتَقْتُلُنَّهُمْ
“Бо яҳудиён меҷангед ва онҳоро ба қатл мерасонед”. (ривояти Муслим)
Он бо талоши сарбозони содиқи Аллоҳ, ки ба ин ҳадис амал мекунанд, ба ҳолати аввалааш бармегардад.
Эй сарбозони артиши мусулмонӣ! Оё дар миёни шумо марди солимфикр нест, ки шуморо ба ёрии Аллоҳу расулаш раҳнамоӣ кунад? Оё дар миёни шумо марди хирадманде нест, ки шуморо ба зафар ва фатҳи наздик аз ҷониби Аллоҳ роҳнамоӣ кунад? Ба Уммат посух диҳед, зеро Уммат шуморо даъват карда истодааст… Ба сарзамини муборак ёрӣ диҳед, зеро сарзамини муборак аз шумо ёрӣ мепурсад…
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ وَالَّذِينَ كَفَرُوا فَتَعْساً لَهُمْ وَأَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ*
“Эй касоне, ки имон овардаед, агар Худоро ёрӣ кунед, шуморо ёрӣ хоҳад кард ва пойдорӣ хоҳад бахшид. Бар кофирон: “Ҳалокату шӯрбахтӣ бод”. Худо аъмолашонро ботил кардааст”. (Муҳаммад, 7-8)
Ҳизби Таҳрир
17 рабиъуссонӣ 1445 ҳ.
