Бурдани даъват барои барпои Хилофат вазифаи ҳамаи мусалмонон аст, ва онҳое ки барандагони даъватро шиканҷа мекунанд, — ҷинояткоронанд!
Моҳи майи соли ҷорӣ кормандони истихборот дар вилояти Ҳирот се узви «Ҳизби Таҳрир»-ро бо иттиҳоми «даъват ба Хилофат ва ваҳдати мусалмонон» боздошт карданд. Дар ҳангоми кӯшиши боздошти яке аз аъзоёни ҳизб, кормандони истихборот бародарони ӯро, ки аз масҷид ба хона бармегаштанд, ба иштибоҳ боздошт карданд. Вақте ки ӯ барои озодии бародараш ба идораи истихборот омад ва таслим шуд, кормандони истихборот ҳар дуи онҳоро таҳти ҳабс қарор доданд, ки ин ҳам ба меъёрҳои Шариат ва ҳам ба урфу одатҳои маҳаллӣ мухолифат мекунад. Аз нигоҳи ислом ва ҳуқуқ, агар гумонбар ихтиёран ба мақомот таслим шавад, шахси иштибоҳан боздоштшуда бояд фавран озод карда шавад. Илова бар ин, боз як узви ҳизб ҳангоми таълими тафсири Қуръон дар яке аз масҷидҳои Ҳирот боздошт шуд. Кормандони истихборот дар Ҳирот аввал онҳоро бераҳмона латукӯб карданд ва сипас ду тан аз даъваткунандагонро бо усули «ғарқкунӣ ба об» шиканҷа карданд, ва саввумиро бо кашидани халтаи пластикӣ ба сари ӯ шиканҷа карданд.
Мо қатъиян ин амалҳои зӯровариро нисбати барандагони даъвати исломӣ маҳкум мекунем ва онҳоро ҳамчун вайрон кардани ҳамаи қоидаҳо, арзишҳои инсонӣ ва қонунҳои исломӣ мешуморем. Дар асл, чунин шиканҷаҳо таърихан дар зиндонҳои нерӯҳои ишғолгар, ки бо номҳои Абу-Ғурайб, Гуантанамо ва Бағром маъруфанд, истифода мешуданд. Мутаассифона, ба назар мерасад, ки баъзе хадамоти истихборотӣ ин усулҳои бераҳмонаи шиканҷаро қабул карда, таҷрибаҳои он зиндонҳои даҳшатнокро нусхабардорӣ кардаанд.
Чӣ тавр кормандони истихборот шиканҷа ва таъқиби даъватгарони исломиро сафед мекунанд? Аксарияти мактабҳои ҳуқуқии исломӣ шиканҷаи ҷинояткоронро манъ мекунанд, чӣ расад ба онҳое, ки ба Ислом даъват мекунанд. Роҳбарияти кишвар расман фармон додааст, ки дар зиндонҳо шиканҷа истифода нашавад. Аммо дар зиндонҳое, ки таҳти назорати истихборот қарор доранд, ин фармонҳо ошкоро нодида гирифта мешаванд. Оё содир кардани чунин аъмоли ғайриисломӣ маънои онро надорад, ки хадамоти истихборотӣ ба мақомоти шиканҷадиҳӣ табдил ёфтаанд, ки аз принсипҳои шариати исломӣ дур шудаанд? Охир, онҳое ки худро пайравони Ислом, имон ва ҷиҳод мешуморанд, бояд мувофиқи шариат амал кунанд, на тибқи хоҳишҳои худ. Қуръони Карим дар ин бора мефармояд:
إِنَّ الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِيقِ
“Албатта, онон, ки мардону занони мӯъминро шиканҷа кардаанд ва тавба накардаанд, азоби ҷаҳаннам ва азоби оташ барои онҳост”. (85:10)
Мо мефаҳмем, ки дар дохили ҳукумат ва роҳбарияти олии хадамоти истихборотӣ шахсони поквиҷдон ҳастанд, ки муқобили истифодаи чунин шиканҷаҳо мебошанд. Аммо сукути онҳо ва нотавонии пешгирӣ кардани ҳамкорони худ аз содир кардани ин ҷиноятҳо метавонад ба паҳншавии ин падидаи манфур боис гардад. Вақте ки рӯзи Қиёмат фаро мерасад ва Аллоҳи Қодир барои ҳисобу китоб даъват мекунад, Он Зот байни холисон ва нохолисон фарқ нахоҳад гузошт. Ҳамаи онҳо барои аъмоли худ ба ғазаб ва ҷазои Аллоҳи Таоло гирифтор хоҳанд шуд.
وَاتَّقُوا فِتْنَةً لَا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ
“Ва битарсед аз фитнае (бало ва азоб), ки танҳо ситамкоронатонро дар бар нахоҳад гирифт ва бидонед, ки Худо ба сахтӣ уқубат мекунад!” (8:25)
Баъзе аз мансабдорони режими ҳукмрон бар он ақидаанд, ки барои нигоҳ доштани қудрати худ бояд ҳизбҳои сиёсиро манъ кунанд ва даъвати исломиро пахш кунанд. Аммо чунин ақида ва тарзи фикр бо арзишҳо ва принсипҳои исломӣ мухолиф буда, ба ҷомеа зарари бузург мерасонад. Фаъолияти дастаҷамъона ва ҷамоӣ як падидаи табиӣ ва зарурӣ барои ҳар як ҷомеаи инсонӣ мебошад. Таърих нишон медиҳад, ки ҷомеаҳо дар ҳолате ба таназзул ва рукуд амиқ меафтоданд, ки ҳизбҳое, ки барои эҳёи Уммат талош мекарданд, манъ карда мешуданд. Намунаҳои равшани чунин сахтгирӣ Осиёи Марказӣ, Арабистони Саудӣ ва Эрон мебошанд. Дар ин кишварҳо, сарфи назар аз эълони сиёсати исломӣ, ҳукуматҳо мардумро ба меъёрҳои ғайриқонунӣ ва ғайриисломии худ тобеъ мекарданд, на ин ки мардумро ба даъват ба корҳои писандида аз рӯи Ислом ташвиқ мекарданд. Ин асосан бо пахш кардани фаъолияти ҷамоӣ рабт дошт.
Дар ҳақиқат, бидуни фаъолияти «ҳизбҳои бедорӣ» ҷомеа аз муборизаи зеҳнӣ, сиёсӣ ва ҷиҳодӣ маҳрум хоҳад шуд, ва мардум ба қурбониёни барномаҳои хориҷӣ табдил хоҳанд ёфт.
Мусалмонон вазифадоранд, ки тавассути ҳизб ба таври дастаҷамъона барои барпо намудани Хилофат тибқи минҳоҷи паёмбарӣ мубориза баранд. Дар ҳамин замина, Ҳизби Таҳрир дар тамоми ҷаҳон барои барпо намудани Хилофат мубориза мебарад ва фаъолияти он аз Индонезия то Марокаш паҳн шудааст. Ҳабс, таъқиб ва шиканҷа на танҳо ирода ва пойдории даъваткунандагонро қавӣ мегардонад, балки онҳоро бо нерӯи бештар барои идомаи ин вазифа бо иштиёқи устувор мусаллаҳ мекунад.
Бахши иттилоотии Ҳизби Таҳрир
Афғонистон
