Нусрат – ибтидои ҳиҷрат дар Мадина.
Мусулмонон дар давоми чордаҳ аср дар оғози ҳар соли нави ҳиҷрӣ дар моҳи шарифи Муҳаррам воқеаеи кӯчидан (ҳиҷрат)-и Паёмбари Худоро (с.с.в.) ба сарзамини Ислом (Дорул-ислом) – Мадина ёдбуд мекунанд.
Аллоҳ ба мусалмононе, ки ҳамроҳи Расулуллоҳ ҳиҷрат карда буданд, хурсандӣ бахшид ба онҳо аҷри азим ато намуд ва онҳоро дар Қуръони Карим васф кард. Ҳар кадоми онҳо ба яке аз ду гурӯҳе, (муҳоҷир ва ансор), ки рисолати бунёди Давлати исломиро анҷом медоданд – шомил буданд. Муҳоҷирон мусулмононе ҳастанд, ки барои тавоно кардани дини худ ҳиҷрат кардаанд. Ансориҳо мусулмононе ҳастанд, ки ба дини Ислом кӯмак (нусрат) расонидаанд. Ҳиҷрат ба эълони Давлати исломӣ ва кӯчидан ба Дорулислом баробар аст. Ҳадафи аслии нусрат ҳиҷрат, яъне бунёди Дорул-ислом буд. Агар нусрат ва ансор намебуд, ҳичрат хам намешуд. Мусулмоне, ки имрӯз Қуръонро бисёр мехонад ва фазилати муҳоҷиру ансорро мешунавад, чӣ гуна метавонад арзиши масъалаи Ҳиҷрату Нусратро нодида бигирад?!
Нусрат ба ҳиҷрат овард. Бояд сирати Паёмбари Худо (с.а.в.)-ро омӯзем ва рўзҳои саъю талоши Макка то марҳилаи бунёди Дорул-Исломро ҳамчун намуна гирифта пайравӣ кунем. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам аниқ, ки бо тариқати муайяне кор бурданд, то ки наслҳои оянда пас аз суқути Давлати исломӣ роҳи тайкардаи Эшонро пайравӣ кунанд. Пайравӣ ба тариқати Паёмбар (с.а.в) вазифаи шаръӣ дар бунёди Дорул-Ислом аст.
Дар соли даҳуми нубувват, яъне се сол пеш аз ҳиҷрат Абӯтолиб ин дунёро тарк кард. Абӯтолиб Паёмбари Худо (с.а.в.)-ро дифоъ мекард, ин ба Пёмбар(с.а.в.) имкон медод, ки бо вуҷуди душмании Қурайш даъвати Исломро мебардоштанд.
Пас аз он ки Расули Худо (с.а.в.) дарк карданд, ки ҷомеаи Макка назди даъвати Ислом ях баст ва Эшон(с.а.в.) натавонистанд ба тарафдории Ислом ва мафҳумҳои он раъй-ул-омми қавие ба вуҷуд оваранд, Худованд ба Паёмбар (с.а.в.) фармуд, ки нусрат талаб кунанд. Нусрат ба маънии ҳифз, амният ва макони мустаҳкам аст. Ансориҳо гурӯҳе ҳастанд, ки мазлумонро пуштибонӣ ва ҳимоят мекарданд. Муваффақияти нусрат бо кӯшишҳои Паёмбар (с) ба вуқӯъ омад. Эшон(с.а.в.) ба қабилаи Сақиф даъватро расониданд ва дар ҷомеа низ даъвати Исломро идома медоданд. Дар китоби “Сира”-и ибни Ҳишом омадааст:
قَالَ ابْنُ إسْحَاقَ: وَلَمّا هَلَكَ أَبُو طَالِبٍ، نَالَتْ قُرَيْشٌ مِنْ رَسُولِ اللّهِ ﷺ مِنَ الأَذَى مَا لَمْ تَكُنْ تَنَالُ مِنْهُ فِي حَيَاةِ عَمّهِ أَبِي طَالِبٍ، فَخَرَجَ رَسُولُ اللّهِ ﷺ إلَى الطّائِفِ يَلْتَمِسُ النّصْرَةَ مِنْ ثَقِيفٍ، وَالْمَنَعَةَ بِهِمْ مِنْ قَوْمِهِ، وَرَجَاءَ أَنْ يَقْبَلُوا مِنْهُ مَا جَاءَهُمْ بِهِ مِنْ اللّهِ عَزّ وَجَلَّ، فَخَرَجَ إلَيْهِمْ وَحْدَهُ
«Ибни Исҳоқ гуфт: «Вақте Абутолиб вафот кард, Қурайш ба Расули Худо (с) озор доданро сар кард, чуноне ки дар замони зиндагии амакиашон наметавонист ба Эшон(с.а.в.) зарар расонад. Паёмбари Худо (с.а.в.) ба Тоиф рафтанд, то аз қабилаи Сақиф барои қавми худ ёрӣ ва паноҳ талаб кунанд. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам аз онҳо пурсиданд, то он чизе ки аз Аллоҳ ба Эшон фиристода шудааст онро қабул кунанд. Расули Худо ба ин қавм танҳо рафта буданд.»
Аз Ибни Аббос ривоят аст, ки Алӣ ибни Абтолиб(к.в) гуфтанд:
لَمَّا أَمَرَ اللَّهُ نَبِيَّهُ أَنْ يَعْرِضَ نَفْسَهُ عَلَى قَبَائِلِ الْعَرَبِ، خَرَجَ وَأَنَا مِنْهُ وَأَبُو بَكْرٍ إِلَى مِنًى، حَتَّى دَفَعَنَا إِلَى مَجْلِسٍ مِنْ مَجَالِسِ الْعَرَبِ
«Вақте Худованд ба паёмбараш (с.а.в.) амр кард, ки худро ба қабилаҳои араб муаррифӣ кунад, ману Абубакр ва Пёмбари Аллоҳ(с.а.в.) ба водии Мино рафтем ва ба ҷое расидем, ки арабҳо ҷамъ меомаданд.» (Ибни Ҳаҷар).
Тасмими ёрӣ (талаби нусрат) дар байни қабилахои араб ва хамчунин замони ҷустуҷӯ бо амри Аллох сурат гирифтааст, ки ин аз суханони Алӣ ибни Абӯтолиб маълум мешавад. Вақти ҷустуҷӯи нусрат ба замоне рост омад, ки Ҳазрати Расули Акрам (с.а.в.) пас аз даргузашти амакашон Абӯтолиб ҳимоят ва пуштибониро гум карданд. Баъди ин Қурайшиҳо барои боздоштани даъват ҳар кореро аз дасташон меомад, анҷом медоданд. Дар баробари ин, Расули Худо (с.а.в.) умед надоштанд, ки ҷомеаи Макка ҳокимияти Исломро қабул мекунад, зеро дар он ҷо афкори умуми тарафдории Ислом набуд. Паёмбар (с.а.в.) фармуда шуданд, ки дар ҳамин вақт нусрат ҷустуҷӯ кунанд, то даъват такягоҳ ва макони мустаҳкаме дошта бошад, ки дар он Шариати Исломӣ комилан татбиқ шавад.
Паёмбар (с.а.в.) барои кӯмак ва пуштибонӣ аз шаҳри Тоиф, ки дар он замон яке аз пурқувваттарин шаҳрҳои нимҷазираи Араб маҳсуб мешуд ва ҳатто дар қудрат ва нуфуз бо Қурайш рақобат мекард, оғоз карданд. Инро аз суоли Валид ибни Муғира дидан мумкин аст, ки чаро Қуръон ба Муҳаммад (с.а.в.) нозил шудааст, на ба пешвоёни Макка ва Тоиф, ки Худованд оятро пас аз он нозил кардааст:
وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْءانُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ
Гуфтанд: «Чаро ин Қуръон бар марде аз бузургмардони он ду деҳа (Макка ва Тоиф) нозил нашудааст?» (43:31)
Қувваи мардуми Тоиф аз он шаҳодат медиҳад, ки ҳатто баъди таъсиси Давлати исломӣ Тоиф ба осонӣ фатҳ нашудааст. Ин минтақа ба муҳосира муқовимат нишон дод, ки дар натиҷа аз ҳарду тараф талафоти зиёде дода шуд; барои рахна кардани муқовимат мусалмонон ҳатто маҷбур шуданд, ки аз манҷаниқ (катапульта)-ҳо истифода баранд.
Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам бо нияти вохӯрӣ бо калонон ва номдорони нуфузнок ба Тоиф рафтанд. Бо 3 нафар калонсолони нуфузнок вохӯрда, аз Ислом нақл карданд ва нусрат хостанд. Аммо аз раҳбарон ҷавоби рад гирифта, Тоифро тарк карданд. Ва ин танҳо ибтидо буд. Вақте ки Паёмбар (с) аз Тоиф баргаштанд, дар канори Макка дар назди Мутим ибни Адий монданд. Баъд дар мавсими зиёрат бо пешвоёни кабилахои дигари араб муошират кардан гирифтанд. Ин роҳбарон бо сардорони ҳукумати хозира баробар буданд. Дар китоби «Сира»-и Ибни Ҳишом дар боби «Чӣ гуна Паёмбар (с.а.в.) ба қабилаҳои араб худро муаррифӣ кард» гуфтаҳои Ибни Исҳоқ оварда шудаанд:
ثُمّ قَدِمَ رَسُولُ اللّهِ ﷺ مَكّةَ، وَقَوْمُهُ أَشَدُّ… فَكَانَ رَسُولُ اللّهِ ﷺ يَعْرِضُ نَفْسَهُ فِي الْمَوَاسِمِ إذَا كَانَتْ عَلَى قَبَائِلِ الْعَرَبِ يَدْعُوهُمْ إلَى اللّهِ، وَيُخْبِرُهُمْ أَنّهُ نَبِيّ مُرْسَلٌ، وَيَسْأَلُهُمْ أَنْ يُصَدّقُوهُ وَيَمْنَعُوهُ حَتّى يُبَيّنَ (لَهُمْ) اللّهُ مَا بَعَثَهُ بِهِ
«Пас, Расули Худо (с) ба Макка баргаштанд ва қавми худро боз ҳам хашмгинтар диданд. Дар мавсими ҳаҷ худро ба қабилаҳои араб муаррифӣ карданд, онҳоро ба сӯи Аллоҳ даъват карданд ва ба онҳо хабар доданд, ки Эшон паёмбар ҳастанд, ки аз ҷониби Худо фиристода шудаанд ва сипас аз онҳо хоҳиш карданд, ки ба ӯ имон оваранд ва Эшонро муҳофизат кунанд, то дар бораи он чӣ Аллоҳ фиристодааст сухан гӯянд.»
Дар китобҳои сират омадааст, ки Расули Худо (с.а.в.) дар мавсими ҳаҷ худро ба ҳамаи онҳое, ки мансабу қудрати баланд доштанд, муаррифӣ мекарданд. Дар китоби «Сира»-и Ибни Ҳишом омадааст, ки Ибни Исҳоқ гуфтаанд:
فَكَانَ رَسُولُ اللّهِ ﷺ عَلَى ذَلِكَ مِنْ أَمْرِهِ، كُلّمَا اجْتَمَعَ لَهُ النّاسُ بِالْمَوْسِمِ أَتَاهُمْ يَدْعُو الْقَبَائِلَ إلَى اللّهِ وَإِلَى الإِسْلاَمِ، وَيَعْرِضُ عَلَيْهِمْ نَفْسَهُ وَمَا جَاءَ بِهِ مِنْ اللّهِ مِنْ الْهُدَى وَالرّحْمَةِ، وَهُوَ لا يَسْمَعُ بِقَادِمٍ يَقْدَمُ مَكّةَ مِنْ الْعَرَبِ لَهُ اسْمٌ وَشَرَفٌ، إلا تَصَدّى لَهُ فَدَعَاهُ إلَى اللّهِ وَعَرَضَ عَلَيْهِ مَا عِنْدَهُ
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ин кори худро давом медоданд. Паёмбар (с.а.в.) дар ҳар мавсими ҳаҷ ба қабилаҳо рӯ оварда, онҳоро ба сӯи Худо ва Ислом даъват мекарданд, ки ӯро ҳамчун Паёмбари Худо (с) қабул кунанд ва динро ҳамчун ҳидоят ва роҳнамои содиқ қабул кунанд. Ба ҳар арабе, ки бо шаъну шарафи худ маъруф шуда буд, ҳамин тавр хитоб мекарданд».
Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам ба қабилаи Бани Килоб муроҷиат карданд, онҳо даъватро рад карданд. Сипас, ба сӯи Бани Ҳанифа аз Ямома рӯй оварданд ва ба он ҷое, ки онҳо ӯрду зада буданд, рафтан, вале онҳо мисли қабилаҳои дигари араб, рад карданд. Пас аз он Паёмбар (с.а.в.) ба Банӣ Омир ибни Саъсаа муроҷиат карданд, вале раҳбаронаш шарт гузоштанд, ки баъд аз Паёмбар (с.а.в.) қудрат ба дасти онҳо мегузарад ва Расули Худо (с.а.в.) ин шартро напазируфтанд. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам ба хоҳиши ба ҳамин монанди қабилаи Бани Кинда ҷавоби рад доданд. Сипас, Паёмбар (с.а.в.) ба қабилаи Бани Бакр ибни Воил муроҷиат карданд, вале ин қабила аз нусрат худдорӣ кард, зеро онҳо дар наздикии марзҳои давлати Форс зиндагӣ мекарданд. Ҳангоме ки Расули Худо (с) ба ӯрдугоҳи Бани Робиъа наздик шуданд, ин қабила низ рад карданд. Инчунин, Паёмбар (с.а.в.) ба сӯи Бани Шайбон, ба ӯрдугоҳи онҳо омаданд, вале онҳо танҳо аз арабҳо муҳофизат карданро ба зимма гирифтанду аз форсҳо не. Паёмбар (с.а.в.) чунин ҷавоб доданд:
مَا أَسَأْتُمُ الرَّدَّ إِذْ أَفْصَحْتُمْ بِالصِّدْقِ، إِنَّهُ لَا يَقُومُ بِدِينِ اللهِ إِلَّا مَنْ حَاطَهُ مِنْ جَمِيعِ جَوَانِبِهِ
«Дар ҷавоби шумо ҳеҷ хатое набуд, зеро шумо рост гуфтед. Аммо дини Аллоҳро танҳо касоне пуштибонӣ мекунанд, ки онро аз ҳар тараф ҳифз мекунанд».
Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам ба раддияҳои зиёд нигоҳ накарда, ҷустуҷӯи нусратро идома медоданд. Эшон (с.а.в.) ноумед ва аз ин рох дур нашуданд. Дар китоби «Зод ул-маад» омадааст, ки ал-Вокидӣ гуфтааст:
وَكَانَ مِمّنْ يُسَمّى لَنَا مِنْ الْقَبَائِلِ الّذِينَ أَتَاهُمْ رَسُولُ اللّهِ ﷺ وَدَعَاهُمْ وَعَرَضَ نَفْسَهُ عَلَيْهِمْ بَنُو عَامِرِ بْنِ صَعْصَعَة، وَمُحَارِبُ بْنُ حصفة، وَفَزَارَةُ، وَغَسّانُ، وَمُرّةُ، وَحَنِيفَةُ، وَسُلَيْمٌ، وَعَبْسُ، وَبَنُو النّضْر،ِ وَبَنُو الْبَكّاءِ، وَكِنْدَةُ، وَكَلْبٌ، وَالْحَارِثُ بْنُ كَعْبٍ، وَعُذْرَةُ، وَالْحَضَارِمَةُ، فَلَمْ يَسْتَجِبْ مِنْهُمْ أَحَدٌ
«Аз қабилаҳое, ки Расули Худо (с) ба онҳо муроҷиат намуда, худро муаррифӣ карданд, инҳо буданд: Бани Омир ибни Саъсаа, Муҳариб ибни Ҳасфа, Фазора, Ғассон, Мурра, Ҳанифа, Сулайм, Абс, Бани Надр, Бану ал-Бакка, Кинда, Калб, ал-Ҳаррис ибни Каъб, Узро, ал-Хадарима. Ва ҳеҷ яки ин қабилаҳо ба даъват ҷавоб надоданд».
Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам то дами омадани нусрати Аллоҳ ҷустуҷӯро давом медоданд. Ибни Ҳишом аз суханони Ибни Исҳоқ овардааст:
فَلَمّا أَرَادَ اللّهُ عَزّ وَجَلّ إظْهَارَ دِينِهِ وَإِعْزَازَ نَبِيّهِ ﷺ وَإِنْجَازَ مَوْعِدِهِ لَهُ خَرَجَ رَسُولُ اللّهِ ﷺ فِي الْمَوْسِمِ الّذِي لَقِيَهُ فِيهِ النّفَرُ مِنْ الأَنْصَارِ، فَعَرَضَ نَفْسَهُ عَلَى قَبَائِلِ الْعَرَبِ، كَمَا كَانَ يَصْنَعُ فِي كُلّ مَوْسِمٍ. فَبَيْنَمَا هُوَ عِنْدَ الْعَقَبَةِ لَقِيَ رَهْطاً مِنْ الْخَزْرَجِ أَرَادَ اللّهُ بِهِمْ خَيْراً
«Аллоҳ хост, ки динашро олӣ гардонад, Паёмбар (с.а.в.)-ро қувват бахшад ва ваъдаашро ба рӯёб барорад. Паёмбари Худо (с) дар мавсими ҳаҷ ба берун баромаданд ва бо гурӯҳе аз ансорҳо мулоқот намуданд. Эшон(с.а.в.) худро ба қабилаҳои араб муаррифӣ карданд, чуноне, ки ҳар вақт дар мавсими ҳаҷ мекарданд. Дар Ақаба бо нафароне аз қабилаи Хазраҷ вохӯрд, ки Худованд ба василаи онҳо хайре ато кард.»
Аҳли Ҳазраҷ даъвати Паёмбари Худо (с.а.в.)-ро пазируфтанд ва барои ҳалли низоъ ба қабилаи Авс рафтанд. Соли дигар бо дувоздаҳ нафар баргаштанд ва дар Ақаба бо Паёмбар (с) вохӯрданд. Баъд «байъати якум» барпо гардид. Мусъаб ибни Умайр (р) ҳамрохи онхо ба Ясриб рафт, то чомеъаи онхоро омода созад. Мусъаб ибн Умайр мардуми нуфузноки шаҳрро зиёрат карда, онҳоро ба ёрию мадади Паёмбар (с.а.в.) даъват карданд. Сипас намояндагони Ясриб бори дигар дар Ақаба бо Паёмбари Худо (с) вохӯрданд ва бо Эшон(с.а.в.) байъат карданд, ки ҳамроҳи ӯ ҷанг хоҳанд кард. Дар китоби «Сира»-и Ибни Ҳишом омадааст:
ثُمّ قَال: أُبَايِعُكُمْ عَلَى أَنْ تَمْنَعُونِي مِمّا تَمْنَعُونَ مِنْهُ نِسَاءَكُمْ وَأَبْنَاءَكُمْ. قَالَ: فَأَخَذَ الْبَرَاءُ بْنُ مَعْرُورٍ بِيَدِهِ ثُمّ قَالَ: نَعَمْ وَاَلّذِي بَعَثَك بِالْحَقّ (نَبِيّاً) لَنَمْنَعَنّك مِمّا نَمْنَعُ مِنْهُ أُزُرَنَا، فَبَايِعْنَا يَا رَسُولَ اللّهِ، فَنَحْنُ وَاَللّهِ أَبْنَاءُ الْحُرُوبِ وَأَهْلُ الْحَلْقَةِ وَرِثْنَاهَا كَابِراً عَنْ كَابِرٍ
«Паёмбар (с.а.в.) фармуданд: «Мехоҳам бо шумо паймон бибандам, ки ҳамчунон, ки занону фарзандонатонро ҳифз мекунед, маро низ ҳифз мекунед.» Пас Баро ибни Маърур дасташро гирифт ва гуфт: Оре, савганд ба он Зоте, ки туро бо Ҳак ҳамчун паёмбар фиристодааст, албатта мо туро хифз мекунем, чунон ки бароямон азизтарин касонро ҳифз мекунем, савганди моро бипазир, эй Расули Худо! Савганд ба Худо, ки мо ҷанговар ва одамони боэътимод таваллуд шудаем ва ин аз насл ба насл ба мо мегузарад!»
Ваъдаи Худо ба амал омад ва Давлати Исломӣ барпо гардид.
Ҳамин тавр, пирўзии Ислом таъмин гардид ва Ясриби тақсимшуда ба чароғи адолат табдил ёфт ва номи Мадинаи Мунаввараро гирифт.
Имрӯз Ҳизби Таҳрир барои бунёди Хилофат талош карда, мардумро аз куфр ҳушдор медиҳад ва ба кӯмаки Ислом даъват мекунад. Амири Ҳизби Таҳрир, донишманди барҷаста, Ато ибни Халил Абӯ-ар-Рашта шабу рӯз ҷони худро дар хатар гузошта, кӯшиш дорад, то дар миёни нерӯҳои мусаллаҳи кишварҳои мусалмонӣ нусратдиҳандаҳоро пайдо кунад. Ҳар як мусулмон бояд Ҳизби Таҳрирро пуштибонӣ кунад ва барои барҳам додани низомҳои беадолатӣ бо воситаи Хилофати тариқати паёмбарӣ иваз кардани ситемаи ботил кӯмак кунад. Аз Аҳмад ривоят шудааст:
ثُمَّ تَکُونُ مُلْکاً جَبْرِیَّةً، فَتَکُونُ مَا شَاءَ الله اَنْ تَکُونَ، ثُمَّ یَرْفَعُهَا اِذَا شَاءَ اَنْ یَرْفَعُهَا، ثُمَّ تَکُونُ خِلَافَةً عَلَی مِنْهَاجِ النُّبُوَّة ثُمَّ سَکَتَ
«Пайғамбар (с.а.в.) фармуданд: «Сипас як давраи истибдодӣ меояд, то замоне, ки Худо бихоҳад, давом мекунад. Пас, вақте ки Аллоҳ бихоҳад, қатъ мешавад. Ва он гоҳ давраи Хилофат бар асоси тариқати нубувват боз фаро мерасад,» — ва баъд Эшон (с.а.в.)хомӯш шуданд».
Тариқати нубувват дар бунёди Давлати исломӣ — талаби нусрат (ёрӣҷӯӣ) аз афроди қудрат ва нуфузро дар бар мегирад. Вазифаи онхо кӯмак ба дини Аллох аст. Ҳамаи мусулмонон аз онхо маҳз ҳаминро интизоранд. Бигзор вазифаи худро ба ҷо оваранд, аз хиёнат ба Уммати худ ва демократияро хиёнаткорона пуштибонӣ кардан битарсанд. Ин дунёро аз охират афзалтар нашуморанд ва бо хиёнаткорон созиш накунанд. Онҳо метавонанд бо кӯмак ба Ҳизби Таҳрир ва таъсиси Хилофат ҳиҷрати мусалмононро такрор кунанд. Хамин тавр мусалмонон пируз мешаванд ва кофирон мағлуб мегарданд. Аллоҳ таоло фармудааст:
إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
“Агар Худо шуморо ёрӣ кунад, ҳеҷ кас бар шумо ғалаба нахоҳад кард. Ва агар шуморо хор дорад, чӣ касе аз он пас ёриатон хоҳад кард? Пас мӯъминон бояд ки бар Худо таваккал кунанд!” (3:160)
Ҳизби Таҳрир, Покистон
1 Муҳаррами 1443 ҳиҷрӣ
08/09/2021
