Ҳаракатҳои Исломӣ — байни қаноатмандии Аллоҳ ва қаноатмандии Ғарб.
24 –уми Сентябри соли 2021.
Гурӯҳу ҳаракатҳои исломие, ки ба сари қудрат омаданд, (сипас дуруст идора карда натавонистанд,) хавфноктарин меросу натиҷа гузоштанд. Ин ҳам бошад, нобоварии мардум ба Ислом,ба ҳаракатҳо ва ҳизбҳои исломӣ аст.
Мардум Исломро бо ҳаракатҳои исломӣ, ки дуруст ҳукмронӣ карда натавониста, ба қонунгузории дунявӣ ва қонунҳои он барои кӯмак муроҷиат карда буданд, вобаста карданд. Дар натиҷа, одамон ба хулосае омаданд, ки дар Ислом системаи ҳукуматдорӣ вуҷуд надорад ва он низоми иқтисод, низоми иҷтимоӣ, сиёсати дохилӣ ва хориҷиро дар бар намегирад.
Муносибати кӯдакона дар идоракунии Миср, Тунис ва дигар кишварҳои мусалмонӣ нишон дод, ки ҳаракатҳои исломӣ сад сол инҷониб исломро роҳи ҳалли масъала намедонистанд, онҳо ба сари қудрат омаданд, ҳатто намефаҳмиданд, ки шакли ҳукуматдорӣ чӣ гуна аст. Аз ин рӯ, онҳо барои кӯмак ба намояндагони низоми қаблӣ муроҷиат карданд, илова бар ин, онҳо конститутсия, қонунҳо ва қонунгузории пешинаро нигоҳ доштанд. Ҳарчанд одамон фикр мекарданд, ки бо омадани ин ҳаракатҳо ба қудрат борони тиллоӣ аз осмон меборад ва замин аз адолат пур хоҳад шуд. Дар натиҷа, фарқи байни режими нав ва режими пешина танҳо дар ивазшавии шахсони сари қудрат буд. Инҷо танҳо як чиз дида мешуд: ҳаракатҳое, ки ба сари қудрат омаданд, танҳо тағйири пардозии режими кӯҳна буданд.
Ин ҳаракатҳо ба бар либосҳои нав пӯшида, ба шахсе монанд шуданд, ки мехоҳад, умри режими пешинро дарозтар кунад ва онро дастгирӣ намояд, бар замми ин, вай мекӯшад режими кӯҳнаро дар назари мардуми оддӣ оро дода нишон диҳад. Вақте ки одамон ин шакли нави режимро дар симои нави шайхҳо медиданд, онҳо гумон мекарданд, ки Ислом ин аст ва Ислом идоракунии умури мардумро намешояд ва қобилияти бардоштани бори ҳукуматро надорад. Ин маънои онро дорад, ки Ислом бояд аз Ғарб ва Шарқ, аъзои собиқи ҳукумат ва табақаи сиёсии қаблӣ кӯмак пурсад. Ҳамин тариқ, ҳаракатҳои исломӣ дониста ва ё барқасд нишон доданд, ки Ислом ба талаботи сиёсии рӯз ҷавобгӯ нест ва дар он сиёсат вуҷуд надорад. Бо ин, ба душманони Ислом хизмати бузурге кардаанд.
Баъде, ки Паёмбар (с) аз сокинони Мадина нусрат ва дастгирӣ ёфтанд, дарҳол ба он ҷо кӯчиданд. Пас аз омадан, Паёмбар (с) ҳуҷҷате тартиб доданд, ки он аввалин Сарқонуни хаттӣ дар таърихи ҷаҳон гашт. Сарқонун — қонуни умумии давлат аст. Маҳз Сақонун шакли давлат, сарчашмаҳои қонунгузорӣ, шакли низоми ҳукуматро мефаҳмонад. Агар ҷунбише воқеан омода аст, ки Исломро бо қонунгузорӣ ва қонунҳои худ як низоми давлатӣ кунад, пас набояд онро танҳо бо сухан анҷом диҳад.
Охир, вақте ки Паёмбар (с) ба Мадина омаданд, он ҷо ҳамчун ҳоким омаданд, на ҳамчун паёмбар ва ё набӣ. Он кас (с.а.с) барои кӯмак ба режими пешина муроҷиат накардаанд, қонунгузорӣ ва қонунҳои қаблиро тасдиқ нанамудаанд. Дар Сарқонуни худ Расули Худо (с) ба ҷомеаи ҷаҳонӣ бо дархости эътирофи давлати навтаъсис муроҷиат накардаанд. Баръакс, Ӯ (с.а.с) пас аз таъсиси давлат ва тарҳрезии Сарқонун ба ҷомеаи ҷаҳонӣ муроҷиат карданд. Дар муроҷиати худ ба ҷомеаи ҷаҳонӣ дар бораи бо шикам хазидан ва худтаҳқиркунӣ ҳарфе гуфта нашудааст. Баръакс, онҷо гуфта шудааст:
مِنْ مُحَمَّدٍ عَبْدِ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى… أَسْلِمْ تَسْلَمْ
«Аз Муҳаммад, писари Абдуллоҳ ва Расули Худо Исломро қабул кунед — наҷот меёбед.»
Паёмбар (с.а.с.) аз онҳое, ки ба онҳо муроҷиат карданд, кӯмак нахостаанд ва дар Сарқонун ба ҷомеаи ҷаҳонӣ бо дархости қабули он муроҷиат накардаанд. Паёмбар (с.а.с.) ба ҷомеаи Мадина таваҷҷӯҳ зоҳир накарданд, зеро дар он ҷо ҳукумати муштарак ё ҳукумати оштии миллӣ ташкил кардан лозим буд, баръакс, Ӯ (с.а.) Сарқонунеро ҷорӣ карданд, ки ҳама бояд онро риоя кунад. …
Дар сақонун гуфта шудааст:
وَإِنَّكُمْ مَهْمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْءٍ فَإِنَّ مَرَدَّهُ إلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ وَإِلَى مُحَمَّدٍ… وَإِنَّهُ مَا كَانَ بَيْنَ أَهْلِ هَذِهِ الصَّحِيفَةِ مِنْ حَدَثٍ أَوْ اشْتِجَارٍ يُخَافُ فَسَادُهُ فَإِنَّ مَرَدَّهُ إلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ وَإِلَى مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى أَتْقَى مَا فِي هَذِهِ الصَّحِيفَةِ وَأَبَرِّهِ
«Барои ҳама масъалаҳои баҳсталаб шумо бояд бо Аллоҳ ва Муҳаммад (с) муроҷиат кунед. Он чизе, ки қаблан байни тарафайни ин созишнома дар мушкилот ва ихтилофоте, ки метавонад ба воқеъ зарар расонад, ҳамаи ин ба ҳукми Аллоҳи мутаъол ва Расули Худо – Муҳаммад (с.а.с) нисбат дода мешавад. Худованд тарафдори парҳезгортарин ва диндорон аст. Ин дар ҳуҷҷат мавҷуд аст.»
Вазъият ҷиддиятро талаб мекунад, то ки ҳукм аз они Аллоҳи Ягона бошад, барои ин Ислом дар ҳаёти ҷомеа пурра татбиқ карда шуданаш ногузир аст. Танҳо дар он сурат гуфта метавонем, ҳаракат воқеан мехоҳад Исломро ба сари қудрат орад.
Дар мавриди риояи қонунҳои байналмилалӣ ва ҳуқуқҳои байналхалқӣ, ин ғайриимкон аст, зеро он ба омадани ҳукмронӣ бо Ислом ва тарзи зиндагӣ монеа мешавад.
Баъзе ҳаракатҳо мепиндоранд, ки қобилияти дар ду курсӣ нишаста тавонистан худ сиёсат аст ва итминон доранд, ки мавқеи аниқи худро доштан ҳатмӣ нест. Аммо, чунин корбариро Ислом манъ мекунад, илова бар ин чунин амал худкушии сиёсист. Кофирон ҳарчанд, ҳар қадар гузашт кунанд ҳам, аз ҳаракатҳои исломӣ хушнуд намешаванд. Миср ва Тунис ба ин мисоли равшан шуда метавонанд . Бо вуҷуди он ки ҷунбишҳои ба истилоҳ «исломӣ» аз Ислом ва қонунҳои он дур шуданд, ҳатто эътирофи ҷоизии Ғарб ва қонунгузории онро тақвият додаанд, Ғарб ҳамоно бо онҳо мухолифат мекунад. Аммо агар каме дар бораи суханони Аллоҳи мутаол фикр мекарданд:
وَلَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ
“Яҳуд ва насоро ҳаргиз аз ту хушнуд намешаванд, то он даме, ки ту ба кеши онҳо пайравӣ накунӣ.” (2:120)
-онҳо он гоҳ мефаҳманд, ки ба Ғарб ва мардикорони он такя кардан мумкин нест.
Ангезаи ин мақола гурӯҳи Толибон аст, ки дар Афғонистон ба сари қудрат расиданд, аммо дар иштибоҳ ҳастанд. Бо вуҷуди корҳои зиёде, ки Толибон анҷом додаанд, бо вуҷуди мухолифати онҳо бо қудратмандтарин қувваи ҷаҳон дар тӯли бист сол, Толибон ҳамон иштибоҳи 25 сол пеш содиршударо такрор карда истодаанд. Сухан дар бораи эълони аморати исломӣ аз ҷониби Толибон дар қаламрави Афғонистон меравад. Гӯё ки уммат қаблан дар созишномаи Сайкс-Пико ва тақсимоти як давлат ба давлатчаҳои кӯчак насӯхта буд…
Гузашта аз ин, Толибон иброз доштанд, ки мехоҳанд аз аъзоёни ҳукумати собиқ — аз онҳое ки чанде пеш бо онҳо меҷангиданд, кӯмак дархост кунанд. Толибон ба тамоми ҷаҳон паёмҳои сулҳ фиристоданд, шояд ҷаҳон аз онҳо хушнуд гардад. Толибон ба Чин, Русия, Иттиҳоди Аврупо ва созмонҳои байналмилалӣ муроҷиат карданд, пеш аз он онҳо бо Амрико мувофиқат карда буданд, ки Афғонистон барои амалҳои душманона алайҳи кишварҳои ҳамсоя майдони ҷанг нахоҳад шуд. Ҳамин тариқ, Толибон тақсимоти кишварҳои мусалмониро тақвият доданд ва гуфтанд, ки агар онҳо барои кӯмак ба Толибон муроҷиат кунанд, онҳоро дастгирӣ нахоҳанд кард.
Дини Аллоҳ танҳо он вақт пойдор мегрдад, ки агар он ҳамаҷониба дастгирӣ ёбад. Агар ҳаракате ва ё ҳизбе хоҳад, ки қудрат ба даст орад ё аллакай соҳиби қудрат шуда бошад, чунон ки бо Толибон рӯй дод, пас дар онҳо дастгирии Уммат бояд мавҷуд бошад. Афкори оммавии Уммат дар бораи Ислом аз шуури он сарчашма мегирад ва ин, дар навбати худ, кафолати табиии таъсиси низоми ҳукуматдорӣ аст, вагарна Толибон ва ё дигарон ба доми ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҳуқуқи байналмилалӣ меафтанд. Ҷомеаи ҷаҳонӣ танҳо дар сурате қаноатманд мешавад, ки Давлати исломӣ дунявӣ бошад. Дар чунин ҳолат, он бо Ғарб дар як мавқеъ қарор гирифта метавонад. Аллоҳи Таъоло мефармояд:
وَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ كَمَا كَفَرُوا فَتَكُونُونَ سَوَاءً
«Онҳо мехоҳанд, ки шумо низ мисли онҳо кофир шавед ва баробар бошед.» (4:89).
Дар мавриди Ҳизб-ут-Таҳрир бошад, вай ақида ва таҷрибаи худро ба Толибон пешниҳод мекунад, то иштибоҳҳояшро ислоҳ карда, дастгирӣ намояд. Толибон бародарони мо ҳастанд ва мо бародарони онҳоем. Толибон соҳибони қудратанд, аз ин рӯ онҳо масъулияти додани нусрат ба Ҳизбро доранд, зеро ансорҳо замоне ба Паёмбари Худо (с) кӯмак кардаанд. Ё ҳадди ақал Толибон бояд ба Ҳизб рӯ оранд. Ҳизб ба дарк кардани бозиҳо ва фитнаҳои Ғарб алайҳи Уммат қодир аст. Ташвиши ягонаи Ҳизб ба сари қудрат овардани Ислом ва дубора оғоз кардани тарзи зиндагии исломӣ аст. Агар ин кор бо дасти Ҳизб сурат гирад, ин хуб аст, агар бо дасти дигарон рух диҳад, пас он ҳам хуб аст, он гоҳ Ҳизб ба он дастгирӣ ва кӯмаки худро мерасонад. Имрӯз мо ба бародарони толибамон, тавре ки дар замони Мулло Умар (р.ҳ) мекардем, бо насихатҳо муроҷиат карданро тарк намекунем.
Мо мехоҳем ба бародарони худ — Толибон бо чунин насиҳат муроҷиат кунем: “Ҳеҷ кас, наметавонад Ғарбро ларзонида, хоби ӯро парронад. Ба ин кор танҳо Хилофат қодир аст. Охир, танҳо Хилофат — низоми ҳокимият дар Ислом аст, ин маънои онро дорад, ки танҳо он ба низоми куфр алтернатива шуда метавонад. Хилофат ба ҷои тарзи зиндагии бар куфр асосёфта тарзи зиндагии навро меорад. Маҳз аз ин сабаб, Ғарб аз Хилофат хеле метарсад ва тамоми кӯшишҳоро ба харҷ медиҳад, ки онро аз мардум дур созад, то он ба рӯзнома ва мавзӯи татбиқ дар ҳаёти ҷомеа табдил наёбад.
Ғарбро эълони таъсиси аморати исломӣ наметарсонад, зеро он бо сарҳадҳояш маҳдуд аст ва он ба қаламравҳои дигар овардани системаи исломиро ҳамчун вазифаи худ ба миён нагузоштааст. Ғарб танҳо аз як чиз метарсад — аз он ки Ислом тавассути даъват ва ҷиҳод аз Афғонистон берун бурда шавад. Маҳз ҳамин чиз Ғарбро метарсонад, аз ин рӯ бар зидди Уммат онро дастгирӣ ва кӯмак накунед! Худованд шуморо бо пирӯзӣ бар Амрико ва Ғарб сарфароз гардонид, аз ин рӯ дар ҳудуди Афғонистон истодагарӣ накунед, сарҳадҳои мавҷударо бекор кунед ва каломи Худои Қодири Мутлақро зинда гардонед:
وَإِنَّ هَذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً
“Муҳаққақ, ки Уммати шумо – Уммати ягона аст.” (23:52)
Холид Ал-Ашкар (Абӯ Ал-Муаттаз Биллаҳ)
15.09.2021
