Вазифаи Ҳизби Таҳрир баъди барпои Хилофат.
Савол: Ассалому алайкум! Вақте ки давлати исломӣ таъсис дода мешавад, Ҳизби Таҳрир дар кадом марҳила хоҳад буд? Баъзеҳо мегӯянд, ки пас аз таъсиси Хилофат марҳилаи сеюм идома меёбад, баъзеи дигар мегӯянд, ки вақте гузариш ба қудрат анҷом меёбад, марҳилаи сеюм ба поён мерасад ва ҳизб фаъолияти комилан наверо оғоз мекунад, ки назорати сиёсати ҳокимон ва ғамхорӣ дар бораи ҷомеаро дар бар мегирад. Кадом фикр дуруст аст?
Ҷавоб: Ва алейкум ассалому ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳу! Дар китоби “Ат – Таъриф” чунин навишта шудааст.
Тариқати Ҳизби Таҳрир.
Тариқати ҳамли даъват яке аз қонунҳои шариат аст, ки аз тариқати Расули Худо (с.а.с) гирифта шудааст, зеро риояи он ҳатмист. Аллоҳи Таъоло мефармояд:
لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا
«Паёмбари Худо барои шумо намунаи зебое аст, барои касоне, ки ба Худо ва рӯзи қиёмат умед доранд ва Худоро бисёр ёд мекунанд» (33:21),
قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
«Бигӯ:» Агар шумо Худоро дӯст медоред, пас маро пайравӣ кунед, то Худо шуморо дӯст дорад ва гуноҳонатонро биомурзад, зеро Худо омурзанда ва меҳрубон аст «(3:31),
وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانتَهُوا
Он чиро, ки Паёмбар ба шумо овардааст, бигиред ва аз он чӣ шуморо манъ кардааст, парҳез кунед. (3:31)
Инчунин метавонед бисёр оятҳои дигареро пайдо кунед, ки дар бораи зарурати пайравӣ аз Расули Худо (с.а.с) сухан меронанд ва танҳо аз Ӯ (с.а.с) намуна гирифта мешавад.
Аз омӯхтани амалҳои Расули Худо (с) дар Макка то таъсиси давлат дар Мадина, ба мо маълум мешавад, ки Ӯ (с.а.с) марҳилаҳои муайянеро тай кардаанд ва дар он марҳилаҳо чӣ амалҳоеро анҷом додаанд. Аз ин, Ҳизб тариқати даъват, марҳилаҳои даъват ва амалҳоеро, ки бояд дар ин марҳилаҳо анҷом диҳад, гирифт, яъне амалҳои Расули Худо (с) — ро дар марҳилаҳои даъвати худ ҳамчун намуна мисол овард.
Аз ин рӯ, Ҳизб тариқати даъвати худро дар се марҳила муайян кардааст:
Якум — марҳилаи сақофат ва маърифат аст, ки дар он одамони ба ақида ва тариқати ҳизб боваридошта тарбия карда мешаванд, то ки ин одамон гурӯҳбандии ҳизбро ба вуҷуд оранд.
Дуввум — марҳилаи ҳамкорӣ бо Уммат аст, ки Ҳизб дар он Исломро ба мусалмонон мерасонад, то ки мусалмонон Исломро ҳамчун муаммои асосӣ баррасӣ кунанд ва дар таҷассуми он дар ҳаёти худ кор кунанд.
Саввум — марҳилаи ба даст овардани қудрат (ҳукумат) аст, ки татбиқи пурраи ҳамаҷонибаи Ислом, инчунин паҳншавии он дар тамоми ҷаҳон сурат мегирад.
Марҳилаи аввали Ҳизб соли 1953 дар Ал-Қудс амалӣ шуд, ки ба соли1372 ҳиҷрӣ рост меояд. Он замон Ҳизбро асосгузори он — олими Ислом, мутафаккир ва сиёсатмадор, ҳамчунин қозии Додгоҳи Шикоятии Шаръӣ Тақиюддини Набҳонӣ роҳбарӣ мекард. Дар марҳилаи аввал Ҳизб аз байни мусулмонон бо шахсони алоҳида тамос гирифт ва ба онҳо ғоя ва тариқати худро пешниҳод намуд. Ҳар касе, ки ба ин даъват ҷавоб дод, барои омӯзиши ҳадафонидаи маърифат ва сақофат ба синфҳо (ҳалқаҳои)-и ҳизб таъин карда шуд, то ӯ бо ақидаҳо ва қарорҳои Исломие, ки дар Ҳизб қабул шуда буданд, ба як шахсияи исломӣ табдил ёбад. Ӯ бо дин муошират кард, тафаккури исломӣ пайдо кард (соҳиби ақлия) ва нафсашро ба ислом мутеъ гардонид, яъне соҳиби нафсияи исломӣ гардид, инчунин мекӯшид то даъвати исломиро ба мардум бирасонад. Пас аз расидан ба ин дараҷа, худи шахс хоҳиш мекунад, ки ба Ҳизб пазируфта шавад ва ҳизб ӯро қабул мекунад. Расули Худо (с) дар марҳилаи аввали даъват, ки се сол давом кард, маҳз ҳамин тавр рафтор карданд. Дар тӯли ин муддат Расул (с.а.с.) бо шахсони алоҳида зиёратҳоро ташкил карда, дар бораи чизҳое, ки Аллоҳ фиристодааст, нақл мекарданд. Ҳар кӣ бовар мекард, вай пинҳонӣ ба гурӯҳбандие, ки бар асосои дин ташкил карда шуда буд, дохил мегардид, сақофату маърифати исломӣ мегирифт, оятҳои нозилшударо дубора, такрор ва азбар менамуд, то ба қолаби дин бо роҳи табиӣ гудохта ва рехта шавад. Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам дар ҷойҳои хилват бо онҳо пинҳонӣ мулоқот мекарданд ва онҳо пинҳон шуда ибодатҳоро ба ҷо меоварданд. Сипас хабари Ислом дар саросари Макка паҳн шуд, мардум дар бораи ин дини нав сӯҳбат мекарданд ва гурӯҳ -гурӯҳ шуда ба он ворид мешуданд.
Пас аз он ки иттиҳодияи ҳизб ташаккул ёфт, ҷомеа ҳузури ӯро эҳсос кард, ақидаҳояшро, ки Ҳизб ба он даъват мекунад, эътироф намуд, сипас Ҳизб ба марҳилаи дуввум гузашт.
Дар марҳилаи дуввум Ҳизб бо Уммат ҳамкорӣ карда, Исломро ба тафаккури ҷомеа медарорад. Афкори ҷомеаро ба нафъи ақидаву қонунҳои Ислом, ки, Ҳизб маҳз ҳамонҳоро қабул кардааст, ташаккул медиҳад. Ҳадафи Ҳизб аз он иборат аст, ки уммат ин ақида ва қонунҳоро дар ҳаёти худ амалӣ ва татбиқ намояд. Талошҳои Ҳизбро баҳри таъсиси хилофат ва халифа, барои эҳёи тарзи зиндагии исломӣ ва расонидани рисолати Ислом ба тамоми ҷаҳон дастгирӣ кунад.
Дар ин марҳила, Ҳизб даъвати умумиро ба омма оғоз кард. Дар ин марҳила ӯ вазифаҳои зеринро иҷро мекунад:
1 — Маърифати мутамарказонидаи афрод дар ҳалқаҳо барои афзун кардани гавдаи ҳизб ва тарбияи шахсиятҳои исломӣ, ки ба даъват ва иштирок дар муборизаи идеологю сиёсӣ қодир мегарданд.
2 — Оммаро бо ақидаву тариқати исломӣ, ки Ҳизб барои фаъолияти худ асос гирифта қабул кардааст, дар дарсҳо, масҷидҳо, маҷлисҳо, лексияҳо, ҷойҳои ҷамъиятӣ, тавассути рӯзномаҳо, китобҳо ва таблиғот саршор ва мунаввар кардан.
3 — Муборизаи идеологӣ бар зидди эътиқодҳо, системаҳо ва афкори куфр, инчунин мубориза бар зидди ақидаҳои нодуруст ва гумроҳии консептуалӣ, равшан сохтани иштибоҳи онҳо ва муқоиса бо Ислом. Ҳамин тавр, Ҳизб умматро аз ақидаҳои бегона пок карда, осори таъсири онҳоро нест менамояд.
4 – Муборизаи сиёсӣ.
Ҳангоме ки Уммат дар назди Ҳизб нисбат ба раҳбарон ва пешвоёни он, ки умеди онҳо буданд, дар партави шароити душворе, ки минтақа бар он афтодааст, дар партави ҳукмронӣ ва зулми ҳукмронон алайҳи халқҳи худашон ва дар партави зарари сахте, ки ҳокимон ба Ҳизб ва аъзоёни он расонидаанд, эътиборро гум карда барқарор меистад, дар партави ҳамаи инҳо, Ҳизб дар байни онҳое, ки соҳиби қудрат ҳастанд талаби ёрӣ (талаби нусрат) мекунанд.
Дар баробари он, ки Ҳизб дар ҷустуҷӯи ёрӣ (талаби нусрат) аст, ӯ кореро, ки пеш карда буд, идома медиҳад, ба монанди сақофатноккунонии мутамарказ дар ҳалқаҳо, маърифати оммавӣ, даровардани Ислом ба Уммат, ташаккули афкори ҷомеа, мухолифат ба давлатҳои мустамлика ва фош кардани нақшаҳои онҳо ва фитнаҳо, мубориза бо ҳокимон, ҳифзи манфиатҳои уммат ва нигоҳубини он.
Ҳамаи ин корҳо бо умеде, ки Аллоҳ Субҳанаҳу ва Таъоло рӯзе ба Ҳизб нусрат ва ҳимоя мебахшад, идома дода мешавад. Сипас марҳилаи сеюм — таъсиси Хилофати Рошида фаро мерасад. Ва дар он рӯз мӯъминон аз ёрии Аллоҳ хушнуд хоҳанд шуд.» (охири иқтибос аз китоб).
Ҳамин тариқ, ин се марҳила бо даврае алоқаманданд, ки давлат вуҷуд надорад. Дар ин сурат, Ҳизб бояд ҳар се марҳиларо гузарад. Аммо пас аз таъсиси Хилофат ҳама чизҳои марбут ба таъсиси давлат ба фаъолияти ҳизб шомил нахоҳанд шуд. Масалан, масъалаи ба монанди ҷустуҷӯи кӯмак (талаби нусрат), ки дар охири марҳилаи дуввум анҷом дода мешавад, пас аз ба даст овардани давлатдории мусалмонон ба фаъолияти ҳизб шомил намешавад. Ҳамин тавр марҳилаи сеюм, яъне таъсиси давлат ба фаъолияти ҳизб шомил нахоҳад шуд, зеро давлат аллакай барпо шудааст. Ба ҷои ин, Ҳизб тибқи далелҳои шариат бо муҳосабаи ҳоким машғул хоҳад шуд. Дар мавриди фаъолияти Ҳизб баъди барпои давлат бошад, он бо нерӯ ва фаъолияти бештар идома хоҳад ёфт, зеро адолат пас аз таъсиси давлат ҷойгузини беадолатӣ ва ба ҷои таъқиботи бераҳмонаи Ҳизб, фазои мусоид барои фаъолияти ҳизб шароит фароҳам хоҳад омад. Албатта ин ҳангом муъминон аз нусрати Аллоҳи Карим хушнуд мегарданд.
Дар дигар китобҳо алалхусус «Курроса», мо чӣ тавр муҳосабаи ҳоким сурат гирифтанашро муфассал шарҳ додем.
Ато ибни Халил Абӯ Аррашта
1 Зулҳиҷҷа 1442
11.07.2021
